«..Δεν ξεχνώ τον πυροβολισμό την δική σου νύχτα

Το αίμα σου κύλισε εκδίκηση ξεκίνησε

Με αφορμή τον θάνατό σου η οργή ξεχείλισε

Και αυτό Αλέξη το χρωστάμε σε εσένα

Οι πιο ρομαντικές νύχτες που ζήσαμε εδώ πέρα
Είναι εξέγερση είναι αντιβία στην βία
Είναι οι νύχτες των κολασμένων για ελευθερία
Είναι οι νύχτες των καταπιεσμένων μαθητών
Άνεργων άεργων φοιτητών εργατών πολιτών
Φωτιές παντού ανάψανε πάνω στο όνομά σου
Να δεις τα οδοφράγματα που έστησε η γενιά σου
Μπορεί το σώμα σου να θάφτηκε κάτω στο χώμα
Είμαστε πιο πολλοί όμως από τα δακρυγόνα

Αυτός ο κόσμος δεν είναι για εμάς…

Αντίο φίλε…»

Javaspa, «Oι νύχτες του Αλέξη»

Πέρασαν 16 χρόνια από τη βραδιά εκείνη του Δεκέμβρη που ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός στα Εξάρχεια από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Η εξέγερση μιας ολόκληρης γενιάς μετρούσε ήδη τα πρώτα της λεπτά. Για ένα ολόκληρο μήνα η εικόνα ολόκληρης της χώρας ανασυγκροτήθηκε και γέμισε με νέα υλικά: καθημερινές μαζικές πορείες, μαθητές, «το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει», συγκρούσεις, τρικάκια, συνθήματα, οργή, εργαζόμενοι, «κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων», φωτιές, καταλήψεις, αφίσες, «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», πείσμα, συνελεύσεις, συλλήψεις, φοιτητές, τρομοκρατία, «αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη», όλα μαζί ανακατεμένα.

Εκείνο τον Δεκέμβρη οι φλογισμένοι δρόμοι της πόλης έκαναν τον γύρο του κόσμου και μια γενιά ολόκληρη έζησε μια εξέγερση από το μέλλον, σκορπώντας φόβο και τρόμο στους κυβερνώντες και σε ένα ολόκληρο σύστημα γεμίζοντας ταυτόχρονα το στρατόπεδο των «από κάτω» αισιοδοξία πως όλα είναι εφικτά, αποδεικνύοντας πως η ιστορία δεν τελείωσε, αλλά αντίθετα, όπως έλεγε κι ένα εμβληματικό σύνθημα εκείνων των ημερών «ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ!»!

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από εκείνες τις συγκλονιστικές ημέρες, ενώ από τότε έως σήμερα η κοινωνία μας έζησε ιστορικές στιγμές, συγκλονιστικές διαδηλώσεις, μαζικές απεργίες, εκτεταμένες συγκρούσεις, μαζικά κινήματα φοιτητών και εργαζομένων, μια πρωτοφανή οικονομική και πολιτική κρίση που κλόνισε συθέμελα το σύστημα, το οποίο πασχίζει από τότε να επανέλθει στην «κανονικότητα» και να κλείσει τη ρωγμή εκείνων των ημερών. Μια ρωγμή επικίνδυνη, η οποία γέννησε χιλιάδες νέους αγωνιστές, οι οποίοι αμφισβήτησαν τα ιερά και τα όσια του συστήματος της αγοράς και της εκμετάλλευσης.

Αυτή τη ρωγμή που είχε ήδη ανοίξει ο μεγαλειώδης νικηφόρος φοιτητικός αγώνας του 2006 ενάντια στο άρθρο 16 πιάνοντας το νήμα των μεγάλων στιγμών της ιστορίας των αγώνων της ελληνικής νεολαίας, τη βάθυνε ακόμη περισσότερο η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και την κατέστησε ικανή να κλονίσει και να δημιουργήσει ακόμη και όρους ανατροπής του συστήματος ο μεγάλος αγώνας της εργατικής τάξης ενάντια στα μνημόνια την περίοδο 2010-2012. Για αυτό και πολεμήθηκε, συκοφαντήθηκε, δυσφημίστηκε και επιχειρήθηκε να θαφτεί κυριολεκτικά στη λήθη από τη δημόσια σφαίρα.

Ζούμε πλέον μέσα σε ένα ασφυκτικό κλίμα συναίνεσης των «από πάνω», με όλο το βαρύ οπλοστάσιο των μηχανισμών εξουσίας, καταστολής, ΜΜΕ, αστικής δικαιοσύνης ενωμένο απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό» των εργαζομένων, των φτωχών, των ανέργων, των μεταναστών, των «διαφορετικών», όλων των πληβειακών στρωμάτων.

Ζούμε σε μια εποχή όπου η κυβέρνηση ενθαρρύνει κάθε είδους μορφή νομιμοποίησης της αστυνομικής βίας, όπως επιβεβαιώνεται από τους θανάτους μεταναστών σε αστυνομικά τμήματα, τις δικαστικές διώξεις σε βάρος φοιτητών, τις πρυτανικές αρχές που καλούν τα ΜΑΤ για να διαλύσουν ειρηνικές διαμαρτυρίες φοιτητών καταλύοντας ουσιαστικά το πανεπιστημιακό άσυλο κ.α. Ακόμα και εκπαιδευτικοί καλούνται να απολογηθούν επειδή συμμετείχαν σε συνδικαλιστικούς και δημοκρατικούς αγώνες – και να μην ξεχνάμε τους στρατευμένους που απειλούνται με ποινές επειδή έδωσαν το παρών σε διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης.

Τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί ακόμη άνθρωποι βρέθηκαν στο στόχαστρο των πιο σκοτεινών εκ των διωκτικών μηχανισμών, είτε για την αγωνιστική τους δράση είτε για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, και κατέληξαν διωκόμενοι ή και προφυλακισμένοι με βαριές κατηγορίες. Όπως όλα δείχνουν, η ιστορία επαναλαμβάνεται και στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, που την προηγούμενη εβδομάδα προφυλακίστηκε με βάση ένα αποτύπωμα που φέρεται να βρέθηκε σε πλαστική σακούλα, στο κατεστραμμένο από την ισχυρότατη έκρηξη διαμέρισμα των Αμπελοκήπων. Με συνοπτικές διαδικασίες και το τεκμήριο αθωότητας να μετατρέπεται σε τεκμήριο ενοχής (είναι ένοχος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου), ο 31χρονος, που τον μακρινό Δεκέμβρη του 2008 υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του φίλου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, οδηγήθηκε στη φυλακή.

Είναι πολύ δύσκολες οι μέρες που ζούμε και τα μηνύματα από όλον τον κόσμο μοιάζουν άκρως ανησυχητικά κι επικίνδυνα. Από τους πολέμους παντού γύρω μας μέχρι την άνοδο της ακροδεξιάς, της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού, του σκοταδισμού, του ανορθολογισμού, του κοινωνικού κανιβαλισμού, της εξάπλωσης της φτώχειας, της εργοδοτικής τρομοκρατίας, της καταστολής. Το σύστημα πάει να πνίξει κάθε αμφισβήτηση, κάθε διαμαρτυρία, να στερήσει από τον κόσμο ακόμη και το δικαίωμα να ονειρευτεί και να οραματιστεί μια καλύτερη ζωή.

Αυτό είναι το σύστημα που ζούμε. Και αν κάποιοι για λίγο πίστεψαν ότι με «χάδια» και με «κανακέματα» το θηρίο θα ημερέψει, δεν γελάστηκαν απλώς. Αγνόησαν (ή καμώθηκαν ότι αγνόησαν) όλη την ανθρώπινη ιστορία. Αγνόησαν την ιστορία τούτου του τόπου. Ποτέ το θηρίο δεν ημέρεψε.

Η οργή λοιπόν πρέπει να είναι για τη ζωή μας, για όλη τη ζωή μας. Γιατί, ή θα ζήσουμε εμείς ως άνθρωποι ή θα ζήσει το θηρίο. Ή θα διεκδικήσουμε τη ζωή μας ή θα επιλέξουμε το θάνατό μας. Ενδιάμεσοι δρόμοι δεν υπάρχουν. Και αυτή η οργή είναι η καλύτερη τιμή στον Αλέξανδρο και σε όλους τους Αλέξανδρους του κόσμου που έπεσαν άδικα από τους μηχανισμούς καταστολής του σάπιου αυτού συστήματος.

Γιατί πολύ απλά, όπως τραγούδησαν και τα Μεθυσμένα Ξωτικά …

«Λοιπόν, για όσους με λένε ακόμα πράκτορα ή παραπλανημένο,

είμαστε απλά μια όμορφη εικόνα από το μέλλον.

Από κείνους που τη Βάρκιζα δεν αναγνώρισαν ποτέ,

γιατί κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ»

ΛΕΣΧΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΡΙΚΑΛΩΝ