Του Χρήστου Κοντού

Η αλήθεια είναι πως μετά από πάρα πολλά χρόνια σε τούτη τη χώρα, η πολιτική απέκτησε ξανά αξία. Το ενδιαφέρον για το τι θα γίνουμε βρίσκεται στο επίκεντρο όλων και σε όλες τις κουβέντες, όπου και αν αυτές γίνονται. Από τα καφενεία μέχρι… και τα κομμωτήρια μεταξύ του γνωστού κουτσομπολιού.

Μόνο που κανείς ή σχεδόν κανείς δεν μιλά για την ουσία του προβλήματος της χώρας που δεν είναι άλλο, από τη παντελή σχεδόν έλλειψη παραγωγής. Όσο κι αν ψάξει κανείς, δεν υπάρχει σε ολόκληρη την ιστορία του πλανήτη, κανένα οικονομικό – πολιτικό μοντέλο χωρίς να στηρίζεται στην παραγωγή. Από την άκρα δεξιά, μέχρι την άκρα αριστερά, όλες οι οικονομικές θεωρίες στηρίζονται στην παραγωγή και ανάλογα από το οπτικό πρίσμα της καθεμιάς, στη διανομή του παραγόμενου πλούτου.

Όμως αλήθεια στην Ελλάδα, είτε με την δεξιά κυβέρνηση πριν του Σαμαρά, είτε με την αριστερή σήμερα του Τσίπρα, ποιον πλούτο παράγουμε για να μοιράσουμε;

Δυστυχώς αυτό ακόμη και σήμερα, 5 χρόνια μετά την κρίση, ούτε από τούτους τους κυβερνώντες γίνεται αντιληπτό, αφού αντί να ενισχύσουν κι άλλο τους αγρότες, πήραν τα αποθεματικά για να ξεπληρώσουν δάνεια ή να καλύψουν μισθούς και συντάξεις…

Αντί να ενισχύσουν με κίνητρα, φοροαπαλλαγές και μείωση των ασφαλιστικών εισφορών τον ιδιωτικό τομέα, συνεχίζουν τον δρόμο των δόσεων που άνοιξαν οι προκάτοχοί τους και τους επιβάλλει η τρόικα ή οι θεσμοί αν θέλετε.

Όσα δάνεια και αν μας δώσουν (αυτό θέλουν), χωρίς παραγωγή η κατάρρευση είναι μονόδρομος. Απλά από το ευρώ μέχρι τη δραχμή, αυτό που αλλάζει είναι ο χρόνος που θα επέλθει το μοιραίο.