Αν δεν είναι στις παρυφές της σύνταξης, σίγουρα είναι συνταξιούχοι, νοσταλγοί του πάλαι ποτέ μεγάλου ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, όσοι λιγοστοί βρέθηκαν στην συγκέντρωση του Ανδρουλάκη στα Μεγάλα Καλύβια.

Και όταν λέω λιγοστοί το εννοώ, αφού δεν πρέπει να ξεπερνούσαν τα ογδόντα άτομα και ήταν όλοι ένας προς ένας έναν «σύντροφοι» της δεκαετίας του 1980, τότε που ακόμη και οι βουλευτές του, γέμιζαν ολόκληρες αίθουσες και αυτό γιατί το τότε ΠΑΣΟΚ δεν είχε απλά κάτι να πει στον κόσμο, αλλά ήταν ο ίδιος ο κόσμος, η ελπίδα για το αύριο.

Σήμερα όχι μόνο δεν μπορεί να συγκεντρώσει ούτε «ένα» νέο άτομο (πέραν αυτών που θέλουν να βολευτούν σε μια θεσούλα), αλλά αντίθετα μάλιστα συγκαταλέγεται στον ίδιο «κουβά» εκείνων των κομμάτων που είχαν τις τύχες της χώρας και την έχουν οδηγήσει στην σημερινή τραγωδία…

Η μόνη αναφορά σε πρωθυπουργό και αρχηγό του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία, που φέρει νοσταλγία είναι αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου. Από εκεί μετά όσοι ακούνε τα ονόματα του Σημίτη και του ΓΑΠ και φυσικά αυτό του Βενιζέλου που έβαλε την ταφόπλακα, νιώθουν το λιγότερο αποστροφή.

Η τεράστια προσπάθεια της Φώφης Γεννηματά να το αναστήσει… δεν απέδωσε τους καρπούς που θα περίμενε κανείς, παρά την άνοδο του κόμματος σε ποσοστά. Από εκεί και μετά οι δυο προεδρίες μέχρι τώρα του Νίκου Ανδρουλάκη, απλά γεννούν μια τεράστια εσωστρέφεια που παρά την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να πάρει τα πάνω του και το πιο σημαντικό να πείσει πως μπορεί να είναι η επόμενη κυβέρνηση και ο αρχηγός τους ο επόμενος πρωθυπουργός.

Εξάλλου τα δημοσκοπικά ευρήματα που τον έχουν πίσω και από την Κωνσταντοπούλου δεν είναι τυχαία.

Η προχθεσινή του εμφάνιση στα Μεγάλα Καλύβια και οι απαντήσεις του στα φλέγοντα ζητήματα δεν φάνηκαν ικανές να πείσουν και ο ίδιος δεν είχε την στόφα του μεγάλου ηγέτη.

Πως όμως ένας πολιτικός χώρος μπορεί να πάει μπροστά χωρίς νεολαία;

«Κανείς σήμερα δεν συγκεντρώνει κόσμο», έλεγε φίλος και «φόλα Ανδρουλακικός». Μα φυσικά και κανείς δεν συγκεντρώνει, γιατί όλοι τους έχουν ταυτιστεί στην συνείδηση του κόσμου με τα δεινά που περνά ο τόπος και δεν πείθουν. ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥΣ.

Σίγουρα ανοίγει ένας άλλος και όποιος δεν τον βλέπει θα μείνει εκτός. Τώρα ποιος μπορεί να είναι αυτός ο κύκλος και ποιοι θα είναι μέσα; ΟΛΟΙ αυτοί που μπορούν να μιλήσουν με την κοινωνία, με τη νεολαία, με τον εργαζόμενο που δεν μπορεί να επιβιώσει με τον μισθό που παίρνει, με τον ντιλεβερά που παίζει το κεφάλι του κορώνα γράμματα για λίγα ευρώ, με τον επιστήμονα που έχει μεταπτυχιακά και ντοκτορά και για να ζήσει εργάζεται ως σερβιτόρος στον συνταξιούχου της παχυλής σύνταξης του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. της ΔΕΗ και του ΟΤΕ που αραχτός σε δέκα καρέκλες το παίζει ξερόλας.

Σε αυτούς δεν μπορεί πλέον να μιλήσει κανένα κόμμα της Βουλής, ούτε η Ν.Δ., ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ΚΚΕ, ούτε οι διάφοροι ΒελοπουλοΚωνσταντικοπουλαίοι που βρήκα πόρτα ανοιχτή στο μαγαζάκι που προσφέρει παχυλούς μισθούς και μπήκαν…

ΔΥΣΤΥΧΩΣ (γι΄αυτούς), η εποχή τους ΤΕΛΕΙΩΣΕ.

ΕΥΤΥΧΩΣ ( για την κοινωνία), όταν κάτι τελειώνει αρχίζει κάτι νέο. Μπορεί τώρα να μην το βλέπουμε, όμως επειδή η φύση δεν αφήνει κενά… θα εμφανιστεί εκεί που το σύστημα δεν το περιμένει.