Το ΠΑΣΟΚ,στην προσπάθεια του να μην πέσει στη παγίδα του λαϊκισμού, δυστυχώς έχασε τη λαϊκότητα του.

Και η λαϊκότητα δεν είναι κάτι μεμπτό ή μιαρό.

Αντίθετα,είναι πολύ όμορφο και θέλει κοτσια ,να μιλάς τη γλωσσα του λαού,να αφουγκραζεσαι τα όσα ο λαός σου μεταφέρει (ή τουλάχιστον προσπαθεί να σου πει),να ταυτίζεις το πολιτικό και κομματικό καθήκον με το καλό και τη πρόοδο του λαού,να είσαι κομμάτι της κοινωνίας ,έργω και λόγω.

Αυτά βέβαια όσο δεν ταυτίζεις στο μυαλό σου τον λαό με τη πλεμπα.

Αυτά βέβαια όσο το “Σοσιαλιστικό” στη ταμπέλα σημαίνει “εκ του λαού εκπορευόμενο”.

Τον τελευταίο καιρό,αυτό που βλέπω στο κόμμα που αγάπησα και υπηρέτησα ,είναι μια αδράνεια ,στο όνομα μιας κάποιας ισορροπίας και ενός πολιτικού πολιτισμού.

Ως δεινή ποδηλατισσα ,γνωρίζω πως η ισορροπία έρχεται μέσα από τη κίνηση .

Και μου είναι πράγματι λυπηρο,να βλέπω ένα σοσιαλιστικό κόμμα,να μη κινείται,να μην αντιδράει, να μη “βηματίζει”και να μη προχωράει μαζί με το λαό.

Ο σοσιαλισμός στον οποίο εγώ πιστεύω ,και ο σοσιαλισμός του ΠΑΣΟΚ που εγώ ήξερα,δεν περιφερει τις αξίες και τις αρχές ως έναν ιδεολογικό Ελ Σιντ .Τις κάνει πράξη .

Τις κάνει εφαλτηριο,αιτία και αφορμή .Τις κάνει εργαλείο για να βγει ο λαός από το τέλμα και τα αδιέξοδα πάσης φύσεως .

Και το κυριότερο,τις προσαρμόζει ,τις μετασχηματίζει ,τις μετουσιώνει σε ρεαλιστικά δεδομένα .Παντα.Δεν τις απαρνείται ούτε τις θυμάται κατά το δοκούν και το συμφέρον.

Νομιζω ότι απέχουμε πολύ από το να λέμε ότι είμαστε ΠΑΣΟΚ και το να συμπεριφέρομαστε και να ενεργούμε ως ΠΑΣΟΚ.

Ένα λαϊκό ΠΑΣΟΚ ,κι όταν λέμε λαϊκό εννοούμε επιστροφή στις ιδεολογικές καταβολές ,θα ήταν πολυ πιο ξεκάθαρο ,προοδευτικό και κραταιό στα μάτια του κόσμου που αναζητά αποκουμπι και έμπνευση.

Όμως φοβόμαστε τις ρίζες μας και την απαρχή μας .

Κι όχι μόνο τις φοβόμαστε ,αλλά τις απαρνιομαστε .

Ωσάν συγγενείς που μεγαλοπιαστηκαν.

Κάθε μέρα ,δυστυχώς ,δικαιώνεται η απόφαση που ειχα πάρει.

Αυτά τα λίγα είχα να πω.