Του Χρήστου Κοντού

Αλήθεια πώς γίνεται ένας άνθρωπος 50 χρονών να πιστεύει στον Αη Βασίλη; Κι όμως γίνεται ίσως γιατί τα δώρα που προσδοκά από αυτόν δεν είναι ούτε λεφτά (όση ανάγκη κι αν τα έχει), ούτε ένα πολυτελές αυτοκίνητο, ούτε ένα σπίτι, αλλά ούτε κάποιο από τα υλικά αγαθά που οι περισσότεροι εκφράζουν στις κρυφές τους σκέψεις.

Έναν Αη Βασίλη όμως που δεν θα κουβαλά προσωπικά δώρα, αλλά τα δώρα ενός ολόκληρου λαού. Αλήθεια πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είναι κανείς όταν ο γείτονας του, που μέχρι χθες συναναστρεφόταν έμεινε άνεργος και τρέχει στο κοινωνικό παντοπωλείο του δήμου. Πως μπορεί κανείς να χαμογελά όταν μικρά παιδάκια λιποθυμούν στο σχολείο, πως μπορεί να είναι σίγουρος για το αύριο όταν και ο ίδιος ή τα παιδιά του μπορεί να βρεθούν σε αυτή τη θέση;

Σ’ αυτόν τον Αη Βασίλη που άκουγε στο όνομα Τσίπρας, είναι που πίστεψαν πάρα πολλοί στις αρχές του 2015 και απογοητεύτηκαν πριν καλά – καλά φτάσει το καλοκαίρι.

Όμως οι Αη Βασίληδες δεν πεθαίνουν, γι αυτό πρέπει να βρεθεί ένας άλλος. Ας μην έχει γενειάδα, γιατί δεν θέλει άλλα μούσια τούτος ο λαός. Ενας Αη Βασίλης που δεν θα κουβαλάει δώρα παρά μονάχα δικαιοσύνη, γιατί σε τούτη εδώ τη χώρα μόνον υγεία θέλουμε να έχουμε, όλα τα άλλα μάθαμε πάντα να τα διεκδικούμε.