Του Χρήστου Κοντού

Όχι δεν θα βγούμε στις αγορές και δεν θα βγούμε και ποτέ από την κρίση. Και αυτό όχι γιατί είναι κακή ή καλή η συμφωνία που πέτυχε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την κακομοιριά μας και τις παθογένειες μας.

Από τη μια φαμφάρες και κορώνες (κυβέρνηση), για την μεγάλη επιτυχία της εξόδου στις αγορές και από την άλλη γκρίνια και μιζέρια (αντιπολίτευση), γι’ αυτό που υπογράφτηκε.

Αλήθεια τι άλλαξε σε αυτή τη χώρα να βγούμε στις αγορές; Μειώθηκε το δημόσιο, σταμάτησαν οι διορισμοί, οι μίζες, ο τρόπος εκλέγεσθαι των πολιτικών, το βόλεμα των πολιτών και οι παρτάκιδες; Ισως να μειώθηκαν κάπως γιατί δεν υπάρχουν χρήματα, μόλις όμως ξαναπάρουμε δανικά πάλι τα ίδια θα αρχίσουν.

Η συμφωνία του Λουξεμβούργου είναι δραματικά περιοριστική. Η Ελλάδα θα εξακολουθήσει για μία ακόμη γενιά να βρίσκεται υπό μία σκληρή εποπτεία από τους δανειστές της. Ο λόγος είναι απλός και ξεκάθαρος. Οι δανειστές θα επιδιώξουν να εισπράξουν και την τελευταία δεκάρα από τα ποσά με τα οποία δάνεισαν την Ελλάδα από το 2010 έως το 2018. Και καλά θα κάνουν γιατί βλέπουν το χάλι μας.
Η συμφωνία δεν είναι αρκετή για να κάμψει τις αντιστάσεις και να παρακάμψει τις αμφιβολίες των διεθνών αγορών. Αυτές όπως πάντα θα πεισθούν μόνον από τους αριθμούς και τα ποσοστά. Αυτό σημαίνει πώς η ανοχή τους ή η στήριξη τους θα εξαρτάται κάθε αφορά από τις επιδόσεις στην πράξη της ελληνικής οικονομίας. Οι διεθνείς αγορές δεν λειτουργούν με πολιτικά μοντέλα και ιδεολογικούς προσανατολισμούς. Λειτουργούν μόνον με βάση τον παράγοντα κέρδος. Είναι κυνικές και δύσπιστες.

Είναι και απάνθρωπες. Οι πολίτες δεν είναι τίποτε άλλο από αριθμούς στην αγορά εργασίας. Στην καλύτερη περίπτωση είναι και καταναλωτές. Στην ουσία είναι και τα δύο.

Ας ξυπνήσουμε λοιπόν. Οποια συμφωνία και να έρθει, ότι και να μας κάνουν, αν δεν κατανοήσουμε βαθιά μέσα μας πως πρέπει πρώτα εμείς να αλλάξουμε και στην συνέχεια με την ψήφο μας να αλλάξουμε και τους πολιτικούς, καμία συμφωνία δεν μας σώζει.