Οι εκλογές λογικά τελείωσαν και κύλησαν ομαλά. Υποθέτω δηλαδή, καθώς όταν γράφονταν η σημερινή παρέμβαση θα ήταν αδύνατο να προβλεφθεί η τελική κατάταξη των κομμάτων μετά τον επικοινωνιακό ορυμαγδό των δημοσκοπήσεων αλλά κυρίως η τελική απόφαση των πολιτών για την ψήφο τους μετά τις τελευταίες ραγδαίες οικονομικές και  πολιτικές εξελίξεις. Μικρή σημασία έχει όμως ποιος είναι πρώτος γιατί νικητής δεν υπάρχει και θα το εξηγήσουμε συνοπτικά παρακάτω.

Η χώρα είναι σε αυτόματο πιλότο με σφιχτό οικονομικό πλαίσιο, με  περιορισμένες χρηματοδοτήσεις, η λέξη σταγονόμετρο δεν μπορεί να καλύψει την οικονομική ασφυξία της αγορά και κυρίως με μία ομιχλώδη εικόνα για την επόμενη μέρα της χώρας  που έχει να αντιμετωπίσει προβλήματα στην οικονομία, στην υγεία, στην παιδεία, στο ασφαλιστικό, στο εργασιακό, στις επενδύσεις, στο μεταναστευτικό, στο προσφυγικό και όπου αλλού που δεν μπορεί να αναφερθεί σε λίγες λέξεις.

Ωστόσο το μεγάλο θέμα που αποτελέσει όμως και οδικό χάρτη και για την αντιμετώπιση των υπόλοιπων ανοιχτών θεμάτων είναι η υιοθέτηση και εφαρμογή του τρίτου μνημονίου που θα ξεκλειδώσει και τις ανάλογες χρηματοδοτήσεις. Και αυτό, μόνο εύκολο δεν είναι.

Τι έχει να αντιμετωπίσει η επόμενη κυβέρνηση λοιπόν; Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει εξασφαλίσει μια περίοδο χάριτος από τους δανειστές που δεν θα ξεπερνάει τις τριάντα – σαράντα ημέρες προκειμένου να ολοκληρωθεί η αντικατάσταση του πολιτικού προσωπικού στις κυβερνητικές θέσεις. Τραγικό βέβαια, αλλά μας έχουν μάθει και  σ’ αυτό… κάτι σαν την εβδομάδα προσαρμογής στον στρατό.

Αρχικά έρχεται η μεγάλη αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος, με τη θέσπιση των συνταξιοδοτικών μεταρρυθμίσεων, την ενοποίηση όλων των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης ,την αποκλειστική χρηματοδότηση των επικουρικών ταμείων από ίδιες εισφορές και την οποιαδήποτε μείωση των συντάξεων ανάλογα με τη δημοσιονομική προσαρμογή.

Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών είναι επίσης ένα δεύτερο πολύ καυτό θέμα καθώς θα πρέπει να κλείσει μέχρι το τέλος τους έτους ενώ σημαντικό είναι το ύψος της κεφαλαιοποίησης καθώς είναι χρήματα τα οποία θα καλυφθούν από τις χρηματοδοτήσεις του τρίτου μνημονίου και εννοείται ότι θα επιβαρύνουν τον ελληνικό λαό.

Το πρώτο εισπρακτικό μέτρο που «χρεωθεί» η νέα κυβέρνηση και πιθανώς και η υπηρεσιακή αν δεν προκύψει άμεσα κυβέρνηση, είναι ο ΕΝΦΙΑ. Δε χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός αλλά πιστεύω ότι ο δικαιότερος φόρος  ο οποίος επιβλήθηκε τα τελευταία χρόνια και θεωρητικά θα  χτυπούσε τους «κατέχοντες» αποτελεί σφιχτή θηλιά σε μεγάλο αριθμό πολιτών με μόνη πρώτη κατοικία.

Μεγάλη κουβέντα και προσπάθεια θα καταβληθεί για την υιοθέτηση και εφαρμογή των εργαλείων του ΟΟΣΑ  για εκσυγχρονισμό αλλά και για (ας μη κρυβόμαστε)  φιλελευθεροποίηση των κανόνων της ελεύθερης αγοράς. Αλλοίμονο στις συντεχνίες…

Η εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου είναι επίσης ένα μεγάλο αγκάθι. Προσωπικά πιστεύω ότι απαιτείται εξορθολογισμός στο μισθολόγιο με ένα αξιοκρατικό σύστημα αναγνώρισης προσόντων και προσφοράς  υπηρεσιών.

Μνημονιακό απαιτούμενο είναι και η επανεξέταση του πλαισίου για τις ομαδικές απολύσεις  και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Ο κατάλογος των μεταρρυθμίσεων είναι μεγάλος και πρέπει να γίνει γρήγορα.

Θέλει κανείς να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός;

ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ