Του Κωνσταντίνου Αντ. Κρεμμύδα

Τι και αν μπήκε, πάνω κάτω την ίδια περίοδο, σε κρίση με την Ελλάδα, τι και αν αντιμετώπισε αντίστοιχες οικονομικές ανακατατάξεις  με την χώρα μας, τι και αν τα παιδιά της ξενιτεύτηκαν  όπως  τα Ελληνόπουλα, μεταναστευτικός λαός έτσι και αλλιώς οι Ιρλανδοί, η Ιρλανδία δεν κοίταξε πίσω. Ξεχρεώνει με γρηγορότερους ρυθμούς, τον  Μάρτιο η Ιρλανδία ξεπλήρωσε το ΔΝΤ νωρίτερα από ότι είχε αρχικά προβλεφθεί και έτσι εξόφλησε τα δάνεια στο Ταμείο και αναπτύσσεται  με 6,7% το δεύτερο τρίμηνο σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα της περσινής χρονιάς.

Η Ιρλανδία συντηρούσε ένα  φουσκωμένο τραπεζικό τομέα ο οποίος  υπό το βάρος της κρίσης δεν άντεξε τις τεράστιες απώλειες, ειδικά όταν έσπασε η φούσκα στην αγορά ακινήτων όπως συμβαίνει σε όλες τις «φουσκωμένες οικονομίες».

Καλό είναι να θυμηθούμε ότι για ένα μεγάλο διάστημα, η οικονομική της ανάπτυξη αποτέλεσε ιδιαίτερη αναφορά για την κυβέρνηση Καραμανλή και κυρίως για τον Υπουργό  του κ. Αλογοσκούφη, ο οποίος προσπάθησε να φτιάξει την δική του οικονομική  σχολή στην Ελλάδα, στα πρότυπα της ιρλανδικής οικονομίας με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η Ιρλανδική κυβέρνηση για να αποφύγει το ολέθριο bank run και τα capital controls   εγγυήθηκε το σύνολο των ανεξόφλητων υπολοίπων των καταθέσεων και των υποχρεώσεων.

To  αποτέλεσμα ήταν  το δημόσιο χρέος να αυξηθεί  από το 25% του ΑΕΠ, το 2007, σε περισσότερο από 120% το 2013. Προσθέτοντας και το ιδιωτικό χρέος, η ιρλανδική οικονομία έφτασε στο απόλυτο χάος  με χρέος που έφτασε σχεδόν στο 400% του ΑΕΠ, όταν στην Ελλάδα, το ιδιωτικό χρέος είναι πολύ χαμηλότερο και  το συνολικό χρέος ανέρχεται περίπου στο 300% του ΑΕΠ.

Αυτό πρέπει να επισημανθεί και για το εγχώριους  μεγαλοοικονομολόγους που συνεχίζουν να συντηρούν το μύθο ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι το χρέος και όχι η ίδια η οικονομική δομή της που παράγει ελλείμματα. Τα ιρλανδικά ομόλογα, που το 2011 βρέθηκαν στο 15%, τώρα βρίσκονται κάτω από το 1%.

Τι έκανε λοιπόν η Ιρλανδία . Κινήθηκε γρήγορα και μόνη της  κατορθώνοντας να σταθεροποιήσει την οικονομία της με σκληρά οικονομικά φιλελεύθερα μέτρα αλλά  αναγκαία και απέκτησαν μόνοι τους την εμπιστοσύνη των αγορών αθόρυβα, μεθοδικά και αποφασιστικά. Υπήρξε άμεση περιστολή των δημοσίων εξόδων με  περικοπή  μισθών του δημόσιου τομέα, μείωση των συντάξεων, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 68 έτη από το 2028, περικοπή κοινωνικών παροχών και αύξηση του φόρου προστιθέμενης αξίας ζητώντας παράλληλα και τη βοήθεια της Ε.Ε και του ΔΝΤ.

Το πλαίσιο των σκληρών μεταρρυθμίσεων σε τίποτε όμως δεν ενόχλησε τους Ιρλανδούς πολίτες να διαμαρτυρηθούν μαζικά και έντονα  για την αύξηση των τελών του νερού και να πετύχουν τελικά  την μη αύξηση του στο πλαίσιο του κοινωνικού συμβολαίου της ιρλανδικής κυβέρνησης με τους Ιρλανδούς. Ακριβώς το αντίθετο με ότι συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου ακόμη αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι είμαστε πτωχευμένοι  ενώ μέχρι πρόσφατα  ζούσαμε, τουλάχιστον μέχρι πριν την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, σε ένα συνομωσιολογικό «ψεκασμένο» πεδίο ενταγμένο σε ένα «παράλληλο» σύμπαν για να χρησιμοποιήσουμε και προεκλογικούς όρους.

Ως αποτέλεσμα των προσπαθειών της, η Ιρλανδία επανέκτησε  την  πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίων στις αρχές του 2013 και οι επενδυτές δεν αμφιβάλλουν για την προοπτική της οικονομίας που πλέον αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, ο δείκτης της ανεργίας είναι κάτω από τον μέσο όρο της Ε.Ε. και το κόστος δανεισμού είναι χαμηλότερο από το αντίστοιχο των ΗΠΑ. Εμείς αλήθεια, τι κάνουμε;