Του Χρήστου Κοντού

Σίγουρα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα… Πατεράδες που βιάζουν παιδιά και τα δικαστήρια πετάνε μπαλάκι την υπόθεση, σκηνοθέτες – ηθοποιοί που μέχρι χθες χειροκροτούσε όλο το πανελλήνιο και κυρίως ήταν υπεράνω υποψίας… αποδείχτηκαν παιδεραστές, βιαστές, εκβιαστές και δεν ξέρω τι άλλο μας περιμένει…

Υπουργοί που πρέπει να παραιτηθούν και μένουν γαντζωμένοι στην καρέκλα τους και άλλοι που έπρεπε να μείνουν δεν άντεξαν την σαπίλα και έφυγαν…

Καθηγητάδες ιατρικής με περγαμηνές βγαίνουν και αυτοεξευτελίζονται για λίγα λεπτά δημοσιότητας, τηλεοπτικά κανάλια που μέσα τους ρέει οχετός και καταλήγει στα σαλόνια των πολιτών που αποχαυνωμένοι με τα χέρια στα σκέλια τους ορέγονται τις τηλεπερσόνες την ίδια ώρα που η τράπεζα τους παίρνει το σπίτι και το παιδί τους αν δεν ζητιανεύει, είναι στα χέρια ενός εκ των παραπάνω σάτυρων…

Πολιτικοί που βυσσοδομούν εντός και εκτός κομμάτων με θύμα έναν ολόκληρο λαό που μένει παρατηρητής σε μια χώρα που συνεχώς βουλιάζει στο βούρκο και έχει απλά μείνει η μύτη της έξω για μερικές ανάσες ακόμη…

Κράτος που εφαρμόζει τους νόμους κατά το δοκούν… αλλά και βαρυποινίτες που εκβιάζουν με απεργία πείνας…

Ευτυχώς μας έμειναν οι μεγάλοι λογοτέχνες, γιατί κανείς δεν τους αναζητεί… αλλιώς θα τους είχαν δικάσει…

Ευτυχώς μας έμεινε ο Αντώνης Σαμαράκης… με την διαχρονική τούτη μικρή του αγγελία:

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς

Αν κάποιος την βρει, ας μας κάνει κι εμάς κοινωνούς που μάταια την αναζητούμε…