Παρασκευή 29.03.2024 ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ

Συγκλονιστικές μαρτυρίες: «Δεν αντέχαμε άλλο πόλεμο και θάνατο»

24.03.2016

Οι πρόσφυγες που φιλοξενούνται στο «Φρούριο» ευχαριστούν τους Τρικαλινούς μέσω του Ε.Π.

Της Ευαγγελίας Κάκια

Ο καθένας κουβαλά τη δική του ιστορία που έρχεται από πολύ μακριά. Ιστορία που εμπεριέχει τον πόλεμο, το θάνατο, το φόβο και τον ξεριζωμό, αλλά και την ανάγκη για επιβίωση και την ελπίδα ότι θα καταφέρουν να φτιάξουν από την αρχή τη ζωή τους, με αξιοπρέπεια σε κάποια χώρα της Ευρώπης, εάν τελικά καταφέρουν να φτάσουν στον προορισμό τους.

Η Τζιλάντ, ο Μαρουάν , ο Σαλάχ και ο Αμπτί είναι τέσσερις από τους 180 πρόσφυγες που φιλοξενούνται τις τελευταίες 12 ημέρες στο Φρούριο. Όπως ανέφεραν στον “Ε.Π.” ο πόλεμος τους τα πήρε όλα, συνήθισαν τον θάνατο και όσα χρόνια και να περάσουν, δύσκολα θα ξεχάσουν, τις εικόνες που αντίκριζαν καθημερινά και δύσκολα θα σταματήσουν να θρηνούν για όλους αυτούς που έχασαν, εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου που μαίνεται τα τελευταία πέντε χρόνια στη Συρία.

“Ευχαριστούμε καθημερινά το Θεό που καταφέραμε φτάσουμε έως εδώ και τα συναισθήματα που νιώθουμε για τους Έλληνες είναι ευγνωμοσύνη διότι παρά τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βιώνουν τα τελευταία χρόνια μας αγκάλιασαν και μας φρόντισαν” υπογραμμίζουν, μεταξύ των άλλων, ενώ σε όσους καλλιεργούν αισθήματα ξενοφοβίας, προτάσσοντας επιχειρήματα, όπως “ήρθαν να μας πάρουν τις δουλειές”, απαντούν ότι θέλουν να φύγουν και ό,τι δε θέλουν να πάρουν από κανέναν τίποτα. Αυτό που ζητούν είναι μια ζωή με ασφάλεια και αξιοπρέπεια για αυτούς και την οικογένεια τους.

“Πότε θα φύγω; Θα συνεχίσουμε να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον;”

prosfiges (1)

Η 53χρονη Σύρια Τζιλάν Αλμάτ

Η 53χρονη Σύρια Τζιλάν Αλμάτ βρίσκεται στα Τρίκαλα, μαζί με τον αδελφό της. Προορισμός τους; Η Γερμανία αφού εκεί την περιμένει γιος της. Ο σύζυγος της σκοτώθηκε στο Κομπάνι και για να φτάσει στην Ελλάδα, ταξίδεψε έναν μήνα, ενώ έδωσε 700 ευρώ στον Τούρκο διακινητή για την περάσει απέναντι.

“Δε θέλω να μείνω στην Ελλάδα, θέλω να πάω στο γιο μου στη Γερμανία. Με περιμένει εκεί” ανέφερε, ενώ σημείωσε ότι ο πόλεμος της τα πήρε όλα. “Ο άντρας μου σκοτώθηκε στο Κομπάνι. Το μόνο που έχω είναι το παιδί μου” τόνισε, ενώ δεν σταμάτησε να ρωτά, πότε θα ανοίξουν τα σύνορα και πότε θα φύγει. “Ελπίζω να φύγω σύντομα, αν και φοβάμαι ότι θα εγκλωβιστώ εδώ. Δε ξέρω τι θα κάνω” σημείωσε και πρόσθεσε “Θέλουμε να μάθουμε πότε θα φύγουμε και εάν θα συνεχίσουμε να κοιμόμαστε ο ένας πάνω στον άλλον. Θέλουμε να μάθουμε πού θα μας πάνε”.

Στο Χαλέπι ο 41χρονος Σαλάχ Αντίν εργαζόταν ως βοηθός οδηγού λεωφορείου, ώσπου μια μέρα αποφάσισε να πάρει την οικογένεια του και να φύγει, αφού οι βομβαρδισμοί δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Ένα μήνα ταξίδευε με την γυναίκα του και τα παιδιά του, ενώ για να περάσει από την Τουρκία στην Ελλάδα, έδωσε στον Τούρκο διακινητή το ποσό των 4.000 ευρώ.

“Θέλουμε να πάμε στη Γερμανία. Εκεί είναι ο 11χρονος γιος μου που ζει με τον αδελφό μου. Καθημερινά ευχαριστώ το Θεό που έφτασα εδώ και είμαι μαζί με την οικογένεια μου διότι υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν κανέναν. Σκοτώθηκαν όλοι στον πόλεμο” ανέφερε.

Ο Σαλάχ περιμένει να ανοίξουν τα σύνορα για να συνεχίσει το ταξίδι, ενώ ερωτηθείς για το εάν θα έμενε στην Ελλάδα, απάντησε ότι “εάν υπήρχαν δουλειές θα έμενα, αλλά ξέρω ότι η οικονομία είναι σε κακή κατάσταση” και πρόσθεσε “είναι μέρες που νιώθουμε ότι είμαστε βάρος στον ελληνικό λαό, αλλά δε μπορούμε παρά να αισθανόμαστε ευγνώμονες, διότι μας ανοίξατε την καρδιά σας”.

“Συνηθίσαμε στο φόβο”prosfiges (2)

O 41χρονος Σαλάχ Αντίν

Με σπουδές Πολιτικού Μηχανικού ο 23χρονος Μαρουάν Χατάμπι άφησε το Χαλέπι για να φτάσει στη Γερμανία, καθώς εκεί ζει ο αδελφός του. Ανησυχεί καθημερινά για το πότε θα καταφέρει να φύγει από τα Τρίκαλα και να φτάσει στα σύνορα, ώστε να συνεχίσει το ταξίδι που ξεκίνησε πριν από ενάμιση μήνα

“Έδωσα 1.000 ευρώ στον Τούρκο διακινητή για να με περάσει απέναντι και με έκλεψε. Αναγκάστηκαν να δώσω αλλά 500 για να καταφέρω να έρθω στην Ελλάδα” πρόσθεσε και σημείωσε ότι το μυαλό του και η καρδιά του είναι στο Χαλέπι, αφού μένουν εκεί οι γονείς του, αλλά δεν μπορούσαν να φύγουν, καθώς δε έφταναν τα χρήματα.

prosfiges (3)

O Κούρδος Αμπτί Σινγκαλ

“Από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος κάθε μέρα βλέπαμε νεκρούς. Ο πόλεμος μας τα πήρε όλα. Σταματήσαμε να νιώθουμε. Ο πόλεμος μας τα πήρε όλα” επανέλαβε και τόνισε “ Συνήθισα στο φόβο και στο θάνατο”, ενώ υπογράμμισε ότι πολλοί ρωτάνε γιατί δεν μείνατε να πολεμήσετε. “Ποιόν να πολεμήσω; Τα αδέλφια μου; Ο στρατός ποιός είναι; Δε μπορώ να σκοτώσω τα αδέλφια μου”.

Εννέα μέρες περπατούσε ο Κούρδος Αμπτί Σινγκαλ με τη γυναίκα του και τα δύο τους παιδιά, για α φτάσουν στην Τουρκία, ελπίζοντας να περάσουν απέναντι.

“4.000 ευρώ μου ζήτησαν στην Τουρκία να περάσω απέναντι, ενώ στη συνέχεια με λήστεψαν και έφθασα στη Μυτιλήνη χωρίς λεφτά” τόνισε και πρόσθεσε ότι εκεί τον βοήθησε ο κόσμος και του έδωσαν κάποια χρήματα. “Μια εβδομάδα εδώ και δε έχω να αγοράσω γάλα” ανέφερε.

Τα παιδιά του Αμπτί νοσηλεύονται στο τοπικό νοσηλευτήριο και όπως είπε “είμαστε ξεριζωμένοι, πολλές οικογένειες ζουν ακόμα στη φρίκη του πολέμου. Για μέρες πολεμούσαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αποφάσισα να πάρω την οικογένεια μου και να φύγω, δεν άντεχα άλλο τον πόλεμο και το θάνατο”.

prosfiges (4)

“Νιώθουμε ευγνωμοσύνη απέναντι στους Έλληνες”

[fbcomments]