ΕΥΗ ΤΑΧΟΥ: Η αριστερά δεν είναι η τέχνη του εφικτού
Η φράση: «Σε αυτή τη νέα κρίσιμη περίοδο αναδεικνύεται η ιστορική ευθύνη και πρόκληση της μαχόμενης Αριστεράς να αντιπαλέψει από κοινού μέσα στο κίνημα και από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων και με αριστερές θέσεις την πολιτική «αριστερής» λιτότητας», δίνει το στίγμα για το που θα πρέπει να κινηθεί με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η μαχόμενη αριστερά, σύμφωνα με την φιλόλογο και υποψήφια στις περασμένες εκλογές με την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. – ΜΑΡΣ, Εύη Τάχου. Η ίδια οριοθετεί τις διαφορές που υπάρχουν με το ΚΚΕ, σκιαγραφεί την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ενώ επισημαίνει πως το ποσοστό των περασμένων εκλογών «Παραμένει αναντίστοιχο με την πολιτική και αγωνιστική επιρροή της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α αλλά και την ευρύτερη επίδραση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην κοινωνία και με τις μεγάλες αναγκαιότητες της εποχής».
Συνέντευξη στον Χρήστο Κοντό
-Κ. Τάχου ένα μήνα μετά τις εκλογές και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξανά στους δρόμους. Πιστεύετε πως δικαιώθηκε η επιλογή σας να μην προχωρήσετε σε κοινή κάθοδο με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Η προεκλογική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ προς το Κ.Κ.Ε. και την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. για συνεργασία, λειτούργησε ως «αριστερό» προκάλυμμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. μετά από τη δεξιά της στροφή. Βασικά σημεία που δεν επέτρεπαν τη συνεργασία ήταν η θέση μας ότι μέσα στην ΕΕ και με το ευρώ έστω και στοιχειώδης φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει, όπως και αποδεικνύεται. Ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το δεξιό συντηρητικό κόμμα των ΑΝΕΛ, μετά από μία συνάντηση ούτε μιας ώρας, δείχνει ότι ήταν προσυμφωνημένη από καιρό η βάση της συνεργασίας τους, η σύνθεση της κυβέρνησης, η διαμόρφωση “στηριγμάτων” σε διεθνή και ντόπια αστικά κέντρα. Συνεπώς η όποια απεύθυνση σε δυνάμεις της αριστεράς ήταν προσχηματική για να πάρει ψήφους και από τα αριστερά κόμματα.
-Παρόλα αυτά σας είδαμε στις πλατείες να στηρίζετε την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις.
Καλέσαμε τον κόσμο στον δρόμο όχι για να στηρίξουμε μια κυβέρνηση πρόθυμη να βρει μια “αμοιβαία αποδεκτή λύση”, πρόθυμη να υποταχθεί και να συμβιβαστεί με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, εκείνους δηλαδή που κατέστρεψαν την κοινωνία τα πέντε τελευταία χρόνια, μια κυβέρνηση που θεωρεί “κατάκτηση της χώρας” τη συμμετοχή στην καπιταλιστική ολοκλήρωση της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δε διαπραγματεύεσαι με τους οικονομικούς δολοφόνους ενός λαού.
Καλέσαμε τον κόσμο στο δρόμο με συνθήματα: Κάτω οι εκβιασμοί της ΕΚΤ και της ΕΕ. Μη αναγνώριση, παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Όχι στην αναδιάρθρωση και την υποταγή στους δανειστές. Άμεση δημοσιοποίηση και καταγγελία των ληστρικών δανειακών συμβάσεων. Άμεση εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό έλεγχο των τραπεζών. Όχι σε νέα συμφωνία με ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Κανένα νέο «πρόγραμμα», που θα είναι ουσιαστικά νέο μνημόνιο. Ξήλωμα των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του κινήματος για Δουλειά-Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία. Απειθαρχία στις εντολές της ΕΕ, έξοδος από την φυλακή του Ευρώ και της ΕΕ.
-Θεωρείτε πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετακινηθεί προς το κέντρο, άρα αριστερά έχετε μείνει ουσιαστικά εσείς και το ΚΚΕ;
Είναι ίδια μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. με την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ; Ασφαλώς όχι. Η βασική διαφορά, όμως, είναι ότι η κυβέρνηση είναι πολύ πιο ευάλωτη στα λαϊκά αιτήματα και σε μεγαλύτερο βαθμό αναγκασμένη να παίρνει υπόψη της τις λαϊκές διαθέσεις. Έτσι και μόνο έτσι πρέπει να τη δούμε, όχι ως σύμμαχο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα σοσιαλδημοκρατικοποιημένο, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτικές συμμαχίες με το ΣΥΡΙΖΑ, ούτε να δούμε την κυβέρνησή που έφτιαξε ως «δική μας», έστω και εν μέρει. Διαθέτει μια ασθενική βάση, μια χαλαρή δομή και μια εν πολλοίς ανεξάρτητη από τη βάση ηγεσία. Μάλιστα, η εσωτερική αντιπολίτευση έχει δείξει από καιρό τα όριά της, καθώς όχι μόνο δεν κατάφερε να αποτρέψει τις συνεχείς συντηρητικές στροφές του κόμματος προς τον καπιταλιστικό ρεαλισμό, αλλά και συνθηκολόγησε άνευ όρων εν όψει της ανάληψης της κυβερνητικής ευθύνης.
Όσο για το ποιος είναι αριστερά…. Η μαχητικότητα και η διεκδίκηση δεν είναι λέξεις που απλώς τις κλίνεις σε όλες τις πτώσεις, τις αποδεικνύεις έμπρακτα.
-Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται τι σας χωρίζει με το ΚΚΕ και δεν υπάρχει συμπόρευση, τουλάχιστον στους αγώνες.
Το ΚΚΕ συσπειρώνει ένα σημαντικό τμήμα αγωνιστών, με ταξική και κομμουνιστική αναφορά, με το οποίο επιδιώξαμε και επιδιώκουμε τον διάλογο για τα μεγάλα ερωτήματα αλλά και την κοινή δράση στον δρόμο. Καλέσαμε και θα καλέσουμε πάλι σε κοινή δράση στη βάση των λαϊκών διεκδικήσεων και αναγκών. Προτάσσουμε αυτά που μας ενώνουν.
Βλέπουμε ότι όμως δεν ανταποκρίνεται σε κάτι τέτοιο: σύμφωνα με το ΚΚΕ δεν μπορούν με τον πολιτικό αγώνα να δημιουργούνται ρήγματα στα πλαίσια της αστικής πολιτικής και να υπάρχουν κατακτήσεις για τους εργαζόμενους. Δηλαδή δεν μπορείς, τώρα, στο πλαίσιο του καπιταλισμού να θέτεις αιτήματα για καλύτερες συνθήκες ζωής. Κατά συνέπεια τα παραπέμπει όλα με τρόπο μεταφυσικό σε μία μελλοντική λαϊκή εξουσία. Πώς θα φτάσουν εκεί οι εργαζόμενοι; Με ζύμωση; Και χωρίς πράξη; Τότε κακώς οι εργάτες διεκδίκησαν στα τέλη του 18ου αιώνα το οκτάωρο και το διεκδίκησαν με αγώνες εναντίον ακόμα και αντιδραστικών κυβερνήσεων και το πέτυχαν. Επιμένει συχνά σε αγώνες διαμαρτυρίας κι όχι σε αποφασιστικούς αγώνες για νίκες, συμμετέχει σε αγώνες που μπορεί να ελέγξει, ασκεί συχνά επιθετική και συχνά απαράδεκτη πολεμική σε άλλες αριστερές δυνάμεις και τάσεις, ειδικά προς την αντικαπιταλιστική Αριστερά και συχνά απογοητεύει τον μαχόμενο κόσμο της αριστεράς.
-Μικρότερο το ποσοστό στις περασμένες εκλογές. Τι πιστεύετε πως έφταιξε σε αυτό;
Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. – ΜΑΡΣ καταγράφει άνοδο σε σχέση με το αποτέλεσμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2012. Υπήρχε διπλασιασμός σε ψήφους και ποσοστό, παραμένοντας βέβαια σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Παραμένει αναντίστοιχο με την πολιτική και αγωνιστική επιρροή της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α αλλά και την ευρύτερη επίδραση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην κοινωνία και με τις μεγάλες αναγκαιότητες της εποχής.
Ο λόγος είναι ότι οι εκλογές διεξήχθησαν σε δύσκολες συνθήκες πόλωσης ( «να φύγουν ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και βλέπουμε μετά τι θα γίνει») και εκβιαστικών διλημμάτων («χαμένη ψήφος») αλλά και το γεγονός ότι το ευρύτερο πολιτικό ρεύμα στο οποίο αναφερόμαστε παραμένει ευάλωτο πολιτικά. Φυσικά εδώ πρέπει να προσθέσουμε και τις δικές μας αδυναμίες, καθώς αρκετές φορές ο πολιτικός μας λόγος δεν ήταν τόσο ξεκάθαρος ώστε να γίνεται κατανοητή η αξία της ψήφου στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
Στα θετικά της εκλογικής καταγραφής είναι η εκτίμηση πως το ποσοστό της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. – ΜΑΡΣ στους νέους και ειδικά στις ηλικίες 18-24 είναι μεγαλύτερο του μέσου όρου σε σημαντικό βαθμό. Επίσης το αποτέλεσμα δείχνει ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι και αναγκαία και διακριτή.
–Παρά τα τεράστια προβλήματα, ο κόσμος απέχει από τις κινητοποιήσεις που πραγματοποιούν κατά καιρούς τα κόμματα της αριστεράς. Για παράδειγμα στο θέμα των πλειστηριασμών, δεν βλέπουμε να διαδηλώνουν ούτε οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Μετά απ’ όλα αυτά ακόμη δεν έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες για ανατροπή;
Είναι εξηγήσιμο: Την αγωνιστική διετία 2010 – 2012 τη διαδέχτηκε μία διετία αναμονής και ανάθεσης. Καίρια η ευθύνη της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Όταν ως αριστερά δεν καλείς στον δρόμο για να διεκδικήσεις το αξιοβίωτο, για να μην τσακιστεί ο λαός κάτω από τις υλικές στερήσεις με διάθεση σύγκρουσης για να πάρουμε στα χέρια μας τον πλούτο που μας ανήκει, γιατί εμείς τον δημιουργήσαμε, τότε πώς να εμπνεύσεις τον κόσμο να βγει στον δρόμο; Όταν αυτό που λες είναι περίμενε, ψήφισέ με και εγώ θα μεριμνήσω για σένα, τότε πώς να δείξει μαχητική και διεκδικητική διάθεση; Αυτό που πετυχαίνεις είναι επιπλέον να τον απογοητεύεις – ότι τίποτα δεν αλλάζει με τις κινητοποιήσεις – και να τον κάνεις να κατεβάζει των πήχη των προσδοκιών και διεκδικήσεων. Ας μην αναφέρουμε εδώ όλη την πολιτική κουλτούρα της μεταπολίτευσης και τον γραφειοκρατικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Από την άλλη μεριά ζούμε εποχές όπου ο χρόνος είναι συμπυκνωμένος και φυσικά οι εξελίξεις δεν είναι ποτέ γραμμικές. Επειδή αποδεικνύεται ότι τελικά τα επονείδιστα μνημόνια της προηγούμενης περιόδου δεν ήταν αποτέλεσμα κακής διαπραγμάτευσης και πως η θηλιά του χρέους θα συνεχίσει να σφίγγει, να είμαστε σίγουροι ότι θα υπάρξουν στιγμές αγωνιστικής ανάτασης.
-Ποια θα πρέπει να είναι από δω και πέρα η πορεία των αριστερών κινημάτων;
Μετά τις εκλογές, στους χώρους δουλειάς υπήρξε κλίμα ανακούφισης ακόμα και χαράς γιατί έφυγαν οι εκφραστές της άγριας αντιλαϊκής επίθεσης, μαζί με μια μετριασμένη ελπίδα για το μέλλον. Η δική μας παρέμβαση όμως δεν μπορεί να εξαντλείται στη «βυθομέτρηση» των διαθέσεων του κόσμου. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά δε θα στέκεται «χαζοχαρούμενα» απέναντι στις όποιες κινήσεις της κυβέρνησης έχουν ένα αριστερό συμβολισμό ή υλοποιούν (μερικά) ορισμένους από τους στόχους του κινήματος (κάτι που θα αποτελεί κατάκτηση του κινήματος), ούτε όμως θα αντιμετωπίζει μίζερα την ελπίδα του κόσμου πως μπορούν κάπως να αλλάξουν τα πράγματα.
Παλεύουμε για την κοινή δράση και την πολιτική συνεργασία όλων των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕδυνάμεων, όλων εκείνων που στέκονται στη μεριά των εργαζομένων, με ανεξαρτησία από την κυβέρνηση, που θέλουν να συμβάλλουν στη λαϊκή αντεπίθεση και αντιπολίτευση. Παρεμβαίνουμε στις αναπόφευκτες διαφοροποιήσεις από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την άγονη στάση του ΚΚΕ με ενωτικές πρωτοβουλίες.
Σε αυτή τη νέα κρίσιμη περίοδο αναδεικνύεται η ιστορική ευθύνη και πρόκληση της μαχόμενης Αριστεράς να αντιπαλέψει από κοινού μέσα στο κίνημα και από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων και με αριστερές θέσεις την πολιτική «αριστερής» λιτότητας.
Αυτή είναι η λυδία λίθος που κρίνει το μέταλλό μας.
