Η παρέμβαση του Νίκου Φίλη στη πρόσφατη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ έφερε και πάλι στο προσκήνιο το επίμαχο ζήτημα της πολιτικής συμμαχιών στην Ελλάδα και την Ευρώπη, που ούτως ή άλλως σημαδεύει και τη πορεία της διακυβέρνησης της χώρας μετά την ψήφιση της Απλής Αναλογικής από την Ελληνική Βουλή και τους χειρισμούς για την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους σε συνάρτηση με τις εξελίξεις στην Ενωμένη Ευρώπη.
ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙ ;
Η υπογραφή των 2 πρώτων Μνημονιακών Συμβάσεων με τους δανειστές της χώρας από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ανέτρεψε τους παλιούς πολιτικούς διαχωρισμούς σε ΔΕΞΙΑ – ΚΕΝΤΡΟ – ΑΡΙΣΤΕΡΑ και έφερε στην επιφάνεια της κομματικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα τον μανιχαϊστικό διαχωρισμό ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ – ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ πολιτικές δυνάμεις. Ο διαχωρισμός αντικειμενικά ένωσε το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και τη ΔΗΜΑΡ που συνεργάστηκαν κυβερνητικά για να υλοποιήσουν το 2ο Μνημόνιο και προκάλεσε και μια ιδεολογικά ετερογενή ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ διάταξη πολιτικών δυνάμεων ( εκφράστηκε στο κίνημα των πλατειών ) από την Άκρα Αριστερά έως και την Άκρα Δεξιά. Η κάθετη αντίθεση με τις κοινωνικές και τις εθνικές συνέπειες των Μνημονίων διέσπασε και τα 3 Κόμματα, γιγάντωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, ενίσχυσε το Ναζιστικό μόρφωμα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, δημιούργησε νέα Κόμματα όπως οι ΑΝΕΛΛ – το ΠΟΤΑΜΙ – η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, διευκόλυνε τον κυβερνητικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ και επέτρεψε την συμμαχική Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ με πρωταγωνιστική δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ.

‘Όμως η πορεία των διαπραγματεύσεων της νέας Κυβέρνησης με τους δανειστές της υπερχρεωμένης χώρας, ανάγκασε τον ΣΥΡΙΖΑ να τεθεί εκβιαστικά μπροστά στο αμείλικτο ερώτημα : παραμονή ή έξοδος από την Ενωμένη Ευρώπη που τα Όργανα διεύθυνσής της κηδεμονεύονταν από την Ευρωπαϊκή Δεξιά και συμμαχούσαν με την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία καθώς και με την ακραία νεοφιλελεύθερη λογική του ΔΝΤ ; Το δίλημμα απαντήθηκε με τον ιστορικό Συμβιβασμό της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ και τη διάσπασή του, με επιδίωξη την παραμονή της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη. Οι συνέπειες όμως περιλάμβαναν και τη συνέχιση της επιτροπείας της χώρας από τους δανειστές της, οι οποίοι επέβαλλαν την 3η Μνημονιακή Σύμβαση Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων με 48 προαπαιτούμενα σκληρά μέτρα. Η νέα Μνημονιακή Συμφωνία ουσιαστικά ανέτρεψε και τον διαχωρισμό σε Μνημονιακές – Αντιμνημονιακές δυνάμεις και έβγαλε στην επιφάνεια το κορυφαίο ζήτημα : ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ της χώρας από την καταστροφική ύφεση, την εσωτερική υποτίμηση, τη κοινωνική εξαθλίωση, την ανθρωπιστική κρίση, πως ; από ποιόν ; είναι εφικτή στα δεδομένα της οικονομικής επιτήρησης από τους δανειστές και της ηγεμονίας της ΔΕΞΙΑΣ στα Κοινοτικά Όργανα ; Το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε στα ερωτήματα αυτά με το Παράλληλο Κυβερνητικό Πρόγραμμα και τον στόχο της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων στα Κοινοτικά Όργανα προκειμένου να υπάρξει η ΑΛΛΗ ΕΥΡΩΠΗ της Αλληλεγγύης, των Θεμελιωδών Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, της Συμμετοχικής Δημοκρατίας, της Βιώσιμης και Δίκαιας Ανάπτυξης… Όμως το κυρίαρχο πρόβλημα ποια πολιτική Συμμαχιών με βάση την Απλή Αναλογική, θα κατορθώσει την παραγωγική – διοικητική – αναπτυξιακή – πολιτισμική ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ της χώρας μέσα στη σημερινή πραγματικότητα για τους συσχετισμούς δυνάμεων στην Ενωμένη Ευρώπη, το ισχυρό ετερογενές ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα που αναπτύσσεται, τις αποσχιστικές και διαλυτικές τάσεις που θεριεύουν μετά την έξοδο της Μεγ.Βρετανίας από την ΕΕ και την εκλογή ΤΡΑΜΠ στις ΗΠΑ, τις απειλές της Τουρκίας… δεν απαντήθηκε. Πρέπει λοιπόν να οριοθετηθεί η βάση της Πολιτικής Συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτή δεν μπορεί να μην έχει σαφή ιδεολογικοπολιτικά, ταξικά και προγραμματικά χαρακτηριστικά :
– Με μια νέα απόπειρα Σοσιαλιστικού Μετασχηματισμού για τη κοινωνία της ανθρώπινης χειραφέτησης ή με τον Καπιταλισμό ;
– Με τους ισχυρούς του πλούτου – τους Κεφαλαιοκράτες ή με τους φτωχούς – τους άνεργους – τους εργαζόμενους – τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα ;
– Με την Ευρώπη του νεοφιλελεύθερου Συμφώνου Σταθερότητας – της στυγνής δημοσιονομικής πειθαρχίας – της ανελέητης λιτότητας για τους πολλούς και της χλιδής για την ολιγαρχία ή με ένα νέο Πολιτικό – Κοινωνικό Συμβόλαιο για την ΑΛΛΗ ΕΥΡΩΠΗ ;
– Με τη διάλυση της Ενωμένης Ευρώπης σε ανταγωνιζόμενα Κράτη – Έθνη ή με την δημοκρατική – κοινωνικά δίκαιη εμβάθυνσή της ;
– Με την Αλληλεγγύη των λαών ή με τον σωβινισμό – τη ξενοφοβία – τον ρατσισμό ;
– Με ένα Πρόγραμμα και Θεσμοθετημένες Ασφαλιστικές Δικλείδες που θα εξαλείψουν τις αιτίες της υπερχρέωσης της χώρας και των εκρηκτικών ελλειμμάτων ή με τη διαιώνιση του φαύλου – διαπλεκόμενου – διεφθαρμένου συστήματος πολιτικής – οικονομικής εξουσίας ;
Οι απαντήσεις στα διλήμματα αυτά πρέπει να καθοδηγήσουν τη νέα πολιτική Συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Είναι φανερό ότι οι απαντήσεις που αναμένουμε έχουν προνομιακούς συνομιλητές : τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ – ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ και την ριζοσπαστική Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία που δεν διατηρεί ενοχικά συμπλέγματα για το μοντέλο εξουσίας που δημιούργησε, καθώς και για την συνεργασία της με την ΔΕΞΙΑ. Ο διάλογος μαζί τους, όσο δύσκολος κι αν είναι στην Ελλάδα, για ΚΟΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ριζικών τομών – ώριμων προωθητικών Μεταρρυθμίσεων σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής με άμεση στόχευση την ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ της χώρας, τη στήριξη των φτωχών και μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, τη διεκδίκηση της ΑΛΛΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, δεν μπορεί να παγιδεύεται από προπατορικά αμαρτήματα, οξύτατες συγκρούσεις στο παρόν, ευθύνες για το παρελθόν . Το αποδεικνύει αυτό και η Κυβερνητική ΣΥΜΜΑΧΙΑ στη Πορτογαλία και οι εξελίξεις στη Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία, στο ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της Μεγ.Βρετανίας, στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας, στην Ισπανία, στην Ιταλία… Άλλωστε ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ για στρεβλώσεις – λάθη – παραλείψεις – αυταπάτες… Το μόνο που δεν μπορεί να αγνοηθεί στον προγραμματικό διάλογο είναι ένα ΣΥΜΦΩΝΟ ΜΗΔΕΝΙΚΗΣ ΑΝΟΧΗΣ στη διαφθορά – τη διαπλοκή – το πελατειακό σύστημα – την εξουσιολαγνία – την αναξιοκρατία – τον αυταρχισμό – τον νεποτισμό – την αδιαφάνεια…

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΣΑΚΗΣ
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΕΚΕ ΥΓΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ