«Δεν μπορώ να γράψω γιατί δεν έχω έμπνευση».

Πόση αλήθεια κρύβεται άραγε σε αυτήν την κοινότυπη φράση;

Η έμπνευση θα σε επισκεφτεί στο γραφείο σου αν ξέρει ότι θα σε βρει εκεί να δουλεύεις, βεβαιώνει ο Στίβεν Κινγκ, ενώ ο Τόμας Έντισον συμφωνεί, λέγοντας ότι σε ένα αριστούργημα, το ένα τοις εκατό είναι έμπνευση και  το ενενήντα εννιά τοις εκατό ιδρώτας. Όποιος δουλέψει το ίδιο σκληρά όσο εγώ, θα συνθέσει το ίδιο καλά με εμένα, συνήθιζε να λέει ο Μπαχ.

Όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί συμφωνούν ότι η έμπνευση είναι μια υπερτιμημένη έννοια. Είναι μια φάρσα την οποία έχουν επινοήσει οι ποιητές για να φαίνονται σπουδαίοι, αποκαλύπτει ο Γάλλος θεατρικός συγγραφέας Ζαν Ανουίγ. Η έμπνευση λοιπόν είναι για τους ερασιτέχνες. Οι υπόλοιποι κάθονται σε ένα γραφείο και πιάνουν δουλειά.

Μην υιοθετείς τη γνωστή ρήση ότι, όταν μιλάς με τον Θεό αυτό είναι προσευχή, ενώ όταν ο Θεός μιλάει μαζί σου είναι έμπνευση. Όπως η όρεξη έρχεται τρώγοντας, έτσι και η έμπνευση έρχεται γράφοντας. Η γραφή είναι η πιο ανατροφοδοτούμενη δραστηριότητα που υπάρχει: όσο περισσότερο γράφεις, τόσο περισσότερο αυξάνεται η επιθυμία να γράψεις. Πρέπει να δουλεύεις καθημερινά, άσχετα αν νιώθεις ή όχι την ανάγκη. Είναι η ίδια η διαδικασία της γραφής που θα γεννήσει καινούργιες ιδέες. Οι απολαύσεις που βιώνεις όταν δεν γράφεις είναι τόσο μεθυστικές που αν αρχίσεις να ενδίδεις σ’ αυτές και λες τάχα ότι περιμένεις την έμπνευση για να γράψεις, τότε δεν θα γράψεις ποτέ, έλεγε χαριτολογώντας ο Αμερικανός συγγραφέας Τζον Άπντάικ.

Μην περιμένεις λοιπόν την έμπνευση. Κάλεσέ την.

Οι λέξεις είναι εκεί και δεν περιμένουν επιφοίτηση για να παρουσιαστούν. Και να είσαι σίγουρος ότι μετά από καιρό, όταν η ιστορία σου θα έχει γραφεί και θα είναι έτοιμη να ταξιδέψει, δεν υπάρχει περίπτωση να θυμηθείς ποια από τα κομμάτια της γράφτηκαν σε στιγμές έμπνευσης και ποια όχι.