Μια κρύα νύχτα, αρχές του 1830, ο Βίκτωρ Ουγκώ, μπαίνοντας σε ένα στενό δρομάκι δίπλα στον επιβλητικό καθεδρικό ναό των Παρισίων, είδε χαραγμένη στον πέτρινο τοίχο της εκκλησίας, στα ελληνικά, τη λέξη «Πεπρωμένο». Αυτή η λέξη – λένε – ήταν ο σπόρος για να γράψει το εμβληματικό έργο του «Η Παναγία των Παρισίων».

Στη λογοτεχνία δεν υπάρχουν σαφείς οδηγίες και κριτήρια ως προς το ποιος σπόρος μπορεί να θεωρηθεί κατάλληλος για να αποδώσει καρπούς. Απλά πράγματα της καθημερινότητας μπορεί να αποτελέσουν τη σπίθα για τη γραφή μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας: μια σκηνή στον δρόμο, ένας διάλογος στο σούπερ μάρκετ, ένα βλέμμα, μια λέξη, ένα όνειρο… Μετά, ο συγγραφέας πρέπει να έχει την ικανότητα να μαντέψει – ή καλύτερα, να πλάσει – το αθέατο ξεκινώντας από το ορατό.

Πολύ συχνά, το πιο εύφορο έδαφος για να ψάξουμε τον σπόρο, είναι το χώμα στην «πίσω αυλή», δηλαδή στις αναμνήσεις και στα βιώματά μας. Ο Χέρμαν Μέλβιλ έγραψε το «Μόμπι Ντικ» αφού για χρόνια είχε δουλέψει σε φαλαινοθηρικό. Ο Φίλιπ Ροθ, στα περισσότερα βιβλία του εμπνέεται από τις περίεργες καταστάσεις που έζησε από μικρός στην οικογένειά του. Η μυθιστοριογράφος Φλάνερι Ο’ Κόννορ, αναφέρει ότι, ο καθένας που έζησε μέχρι τα είκοσι ένα του χρόνια, έχει ικανό αριθμό ιστοριών να αφηγηθεί ή/και να γράψει.

Όταν μια ιδέα-σπόρος καρφωθεί στο μυαλό, θα το κάνει με έκδηλο και επίμονο τρόπο. Μπορεί η παρουσία της να μη γίνει άμεσα αντιληπτή, μπορεί να χρειαστεί κάποιος χρόνος, όμως πιστέψτε με: όταν έρθει, θα το καταλάβετε αμέσως!