Του Κωνσταντίνου Αντ. Κρεμμύδα

Η προηγούμενη εβδομάδα χαρακτηρίστηκε από έντονες διεργασίες των θεσμών και της ελληνικής κυβέρνησης σε μία διαδικασία που ήδη κρατάει τρεις μήνες και φαίνεται πως κορυφώνεται τώρα κυρίως λόγω της ασφυκτικής πίεσης  και του αδιεξόδου της ελληνικής οικονομίας που έχει προκληθεί από την πρωτοφανή έλλειψη ρευστότητας.

Η δυσκολία της κυβέρνησης είναι τόσο έντονη ώστε οδηγήθηκε σε ένα γενικότερο «μάζεμα» χρημάτων-αποθεματικών, από όλους τους δημόσιους φορείς  και μάλιστα με νομιμοποίηση μέσω Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, διαδικασία που αποκήρυτταν μετά βδελυγμίας τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι ΑΝΕΛ όταν ήταν κόμματα αντιπολίτευσης και ποτέ δεν τις ψήφιζαν όπως επίσης και οποιοδήποτε άλλο νόμο της προηγούμενης κυβέρνησης.

Ασχέτως της διαπραγματευτικής πορείας και της πολιτικής επιλογής της κυβέρνησης να διαχειριστεί την κρίση που μαίνεται στην Ελλάδα από το 2009 με τον τρόπο που η ίδια επιθυμεί  και ασχέτως επίσης με τη χρονική στιγμή που θα επιλεγεί για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων είναι δεδομένο ότι απαιτούνται πακέτα στήριξης και χρηματικές ροές προς την Ελλάδα.

Έχουμε ξαναγράψει ότι  η αντιμετώπιση των οικονομικών  αναγκών  της χώρας γίνεται με τρεις  τρόπους δηλ. σύναψη νέων δανείων – ομολόγων από την διεθνή αγορά χρημάτων ( είμαστε αποκλεισμένοι), σύναψη δανείου-ομολόγων  μεταξύ των ήδη δανειστών και της Ελλάδας (με η χωρίς μνημόνιο) ή τέλος,  μη πληρωμή τους με ότι αυτό συνεπάγεται (πιστωτικό γεγονός, χρεοκοπία  και πιθανότατα  επιστροφή σε δικό μας νόμισμα). Προφανώς η πρόθεση της κυβέρνησης περιλάμβανε το πιο απίθανο και δύσκολο σενάριο, δάνειο δηλ. από την ΕΕ χωρίς μνημόνιο ωστόσο  όμως όλοι πραγματικά γνωρίζουν ότι «τζάμπα» λεφτά δεν υπάρχουν πουθενά.

Φάνηκε λοιπόν την προηγούμενη εβδομάδα ότι οι διαδικασίες των πολύπλευρων διαπραγματεύσεων άρχισαν να οδηγούν σε σαφή δεδομένα και σε οριοθέτηση δημοσιονομικών μέτρων και μεταρρυθμίσεων προκειμένου να ξεκλειδώσει η χρηματοδότηση του υπολοίπου μνημονίου αλλά ταυτόχρονα να αποτελέσει και τη βάση  για την τελική συζήτηση του Ιουνίου.

Το οξύμωρο όμως προήλθε από την πλευρά της αντιπολίτευσης, κυρίως δε από την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Η μέχρι τώρα στάση τους ήταν προτρεπτική για την κυβέρνηση και μάλιστα με όμοιες πολιτικές που οι ίδιοι εφάρμοζαν,  προκειμένου να κλείσει τη συμφωνία με τους εταίρους – δανειστές. Ωστόσο είναι αλήθεια πως όταν οι πληροφορίες έδειχναν ότι η κυβέρνηση και οι θεσμοί  βρίσκουν σημεία σύγκλισης και προετοιμάζεται συμφωνία με σταδιακή επιβεβαίωση άρχισαν να υπάρχουν σημεία αρνητισμού και φωνές αποδοκιμασίας από την αντιπολίτευση, με ένα κουτοπόνηρο πολιτικαντισμό, οι οποίες θα εκφράζονταν με τη μη ψήφιση της νέας συμφωνίας.

Είναι αλήθεια πως οι κυβερνήσεις Παπαδήμου καθώς και η κυβέρνηση αρχικά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και συνέχεια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επέλεξαν ένα δρόμο ρεαλιστικής προσέγγισης των πραγμάτων με ετεροβαρή χαρακτήρα προς την πλευρά των δανειστών. Η χώρα στάθηκε όρθια πτωχεύοντας σταδιακά και όχι άτακτα, χάρη στις μνημονιακές συμφωνίες που έφερναν μία φειδωλή αλλά σταθερή ταμειακή επάρκεια και ελεγχόμενη ταμειακή ρευστότητα (κυρίως μισθοί και συντάξεις)  και φυσικά υπήρχαν και τα προαπαιτούμενα.

Όλα αυτά επιτεύχθηκαν με τις θυσίες του λαού ο οποίος φυσικά φορτώθηκε όπως πάντα το μεγαλύτερο φορτίο, πολλές φορές με άδικες επιβαρύνσεις.

Τα πρώην κυβερνητικά κόμματα πορεύτηκαν πολιτικά με αυτές τις συμφωνίες, τις υποστήριξαν κατά τη διάρκεια της θητείας τους, προεκλογικά και το λογικό θα ήταν να συνεχίζουν να τις υποστηρίζουν με υπευθυνότητα, σοβαρότητα και πολιτική συνέπεια, στοιχεία που λείπουν από τα πολιτικά πράγματα.

Εξαιρώντας το ΠΟΤΑΜΙ που ευθαρσώς δήλωσε τη στήριξη της συμφωνίας που θα φέρει η κυβέρνηση και θα διασφαλίζει την ευρωπαϊκή προοπτική της  χώρας , ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ήδη αρχίζουν να εργάζονται προφάσεις για τη μη ψήφισή της.

Προφανώς όπως φαίνεται και στις δημοσκοπήσεις η πλειοψηφία του ελληνικού λαού επιθυμεί την απόλυτη σύνδεση με την Ε.Ε. και η κυβέρνηση έχει λάβει ήδη το μήνυμα.

Είναι υποχρέωση της αντιπολίτευσης να στηρίξει την κυβέρνηση σε αυτή την κατεύθυνση. Προφανώς και θα ασκήσει κριτική. Αυτός είναι ο συνταγματικός της ρόλος  και η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένα τεράστιο πολιτικό πεδίο άσκησης κριτικής από πλευράς της σε θέματα που άπτονται στη διεύρυνση του δημοσιονομικού κενού , στην αντιστροφή των οικονομικών δεικτών, στην πλήρωση θέσεων ευθύνης με κομματικά συγγενικά στελέχη, στα θέματα της παιδείας, στον αθλητισμό, στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής και προφανώς στην προσαρμογή της νέας κυβέρνησης στην ωμή οικονομική πραγματικότητα του κεφαλαίου και τη στροφή και απομάκρυνση  από τις προεκλογικές υποσχέσεις  που έδωσαν στο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία.

Σε ότι αφορά όμως  την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, η αντιπολίτευση πρέπει να είναι συμπαραστάτης μακριά από εγωπάθειες και στείρα αντιπολιτευτικές τακτικές .

Αλλιώς, δάσκαλε που δίδασκες…