Του Χρήστου Κοντού
Με το στόμα ανοιχτό, με κατεβασμένο το κεφάλι, αλλά και πολύ θυμό αντιμετωπίζουν τις τελευταίες μέρες τα μέλη του «Κινήματος Αλλαγής» τα όσα διαδραματίζονται σχετικά με το συνέδριο. Οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν με το την πρώτη δημοσκόπηση μετά την εκλογή της Φώφης Γεννηματά δείχνουν μακρινό όνειρό, όπως όνειρο φαίνεται να είναι η επανασύσταση του κεντρώου χώρου με τα ίδια πρόσωπα, που για χρόνια τώρα, με το μερίδιο ευθύνης στον καθένα που αναλογεί, οδήγησαν το πάλαι ποτέ ισχυρό ΠαΣοΚ σε αυτό το κατάντημα.
Εξάλλου όποιος γνώριζε στοιχειώδης προσωπογεωγραφία του χώρου το είχε προβλέψει…
Ηταν αδύνατο στελέχη που στο παρελθόν κάρφωνε το μαχαίρι ο ένας στον άλλο πισώπλατα, να σταθούνε τώρα δίπλα – δίπλα, ακόμη και αν τους ενώνει το υπέρτατο γι’ αυτούς αγαθό… που είναι η καρέκλα και μάλιστα να αγαπηθούνε.
Ηταν αδύνατο να υπάρξει ένας νέος πολικός φορέας που θα ένωνε και θα δημιουργούσε προοπτικές νίκης με πρόσωπα που ο κόσμος έχει ταυτίσει με τα αρνητικά αυτής της χώρας (έχοντας βέβαια ξεχάσει τα όσα θετικά έχουν συντελεστεί) και θα συμπορευόταν μαζί τους.
Ηταν αδύνατο να υπάρξει κάτι καινούργιο όσο ακόμη διατηρούταν το παλιό και αναφέρομαι στα κόμματα και στις κινήσεις που ο κάθε αρχηγός κράτησε για να μπορεί να φύγει μόλις δει τα δύσκολα και να εξασφαλίσει ενδεχομένως μια θεσούλα στη νέα Βουλή, όποτε γίνουν οι εκλογές.
Το νέο μόρφωμα που πάει να δημιουργηθεί και που ακούει στο όνομα «Κίνημα Αλλαγής», φαίνεται πως εν τη γενέσει του πνέει τα λοίσθια, παρότι η ανάγκη έκφρασης του μεσαίου χώρου σήμερα με την πόλωση που υπάρχει στη χώρα, είναι ίσως πιο αναγκαία από ποτέ.
Αν στο συνέδριο δεν υπάρξουν γενναίες αποφάσεις ώστε να πεθάνει το παλιό, δεν γίνεται να γεννηθεί κάτι καινούργιο…