- “Τι κάνετε”, ρώτησαν τον κ. Κόυνερ, “όταν αγαπάτε έναν άνθρωπο;” “Φτιάχνω ένα σχέδιό του και προσπαθώ να του μοιάσει.” “Ποιος; Το σχέδιο;” “Όχι”, είπε ο κύριος Κόυνερ, “ο άνθρωπος”.
- Όταν ο κύριος Κόυνερ άκουσε ότι τον επαινούσαν παλιοί μαθητές, είπε: “Ακόμη κι αν οι μαθητές έχουν από καιρό λησμονήσει τα σφάλματα του δασκάλου, εκείνος εξακολουθεί να τα θυμάται”.
- Ο κ. Κόυνερ άκουσε να επαινούν έναν δημόσιο υπάλληλο ο οποίος υπηρετούσε χρόνια σε μια θέση, ότι ήταν τόσο καλός, που ήταν απαραίτητος. “Γιατί είναι απαραίτητος;” ρώτησε θυμωμένος ο κ. Κόυνερ. “Η υπηρεσία δεν λειτουργεί χωρίς αυτόν”, είπαν εκείνοι που τον παίνευαν. “Πώς γίνεται να είναι καλός υπάλληλος, εάν δεν λειτουργεί η υπηρεσία χωρίς αυτόν;” είπε ο κύριος Κόυνερ, “είχε αρκετό χρόνο στη διάθεσή του, για να οργανώσει την υπηρεσία του έτσι, ώστε να μπορεί να κάνει και χωρίς εκείνον”.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Συμπερασματικά, ο δάσκαλος προσπαθεί να σμιλεύσει τον μαθητή που παραλαμβάνει, κατά τρόπο που το αποτέλεσμα να πλησιάζει τον κανόνα που θέτουν τα αγαθά κοινωνικά πρότυπα της εποχής. Κατά τη διάρκεια της προσπάθειας κάνει λάθη. Φροντίζει όμως τουλάχιστον, στο μέτρο του εφικτού, οι απόφοιτοί του να είναι ανεξάρτητες προσωπικότητες, που μπορούν να χαράξουν μόνοι την πορεία τους στη ζωή, λειτουργώντας δηλαδή χωρίς εκείνον.
Μετάφραση και υστερόγραφο: Αγαθοκλής Αζέλης
