Ο κύριος Γιάννης (με 2 ν), ετών 66, απόστρατος της αεροπορίας, κύριος σοβαρός, πώς το έπαθε και έμπλεξε με την Κάτια, ετών 24, άγνωστον. Το μόνο σίγουρο είναι ότι την έπαθε για καλά. Και καθώς η νεαρά Κάτια, έτσι ήθελε να την αποκαλούν, έδινε κάπως εξωτικό τόνο στο όνομά της, ήταν λίγο όμορφη, λίγο ατίθαση, τον τύλιξε τον κ. Γιάννη (με 2 ν). Τον τύλιξε;

Στην αρχή δεν έδειχνε σοβαρό το πράγμα.

«Καλημέρα σας, τι κάνετε;»

«Εσείς πώς είστε;», τέτοιες αβρότητες.

Προϊόντος του χρόνου και αυξανομένης της ζέστης, η νεαρά Κάτια, με το εξωτικό αξαν στη προφορά του ονόματός της, άρχισε να ντύνεται καταλλήλως. Α ρε παλιομισοφόρια. Και να τα δωράκια, τα άνθη, οι αφιερώσεις ασμάτων αισθηματικών, η κατάσταση σοβάρεψε, από την πλευρά του κ. Γιάννη. Διότι η Κάτια ουδόλως ήθελε να σοβαρευτεί. Μην τρελαθούμε, κορίτσι 24αρικο, σαν τα κρύα νερά, τι κρύα, υπό το μηδέν, να δεσμευτεί με τον πόσο είπαμε ότι είναι ο απόστρατος; Ούτε ως σκέψη. Η καρδιά της και ό,τι άλλο μπορούσε να δώσει αφειδώς, ήταν κατειλημμένη υπό του Φραγκίσκου, ετών 28 περίπου, με καλή δουλειά, και μυαλά σαν τα δικά της.

Πείσμων ο κ. Γιάννης, εφορμούσε καθέτως, σαν τα στουκας, προκειμένου να κατακτήσει την Κάτια. Πως το λέει το άσμα: ¨Η καρδιά μου χτυπά μόνο για σένα;¨ Μέχρι δάνειο πηρέ ο καψερός, να την πηγαίνει σε ειδυλλιακά εστιατόρια, τριήμερα στον Πόρο της Τροιζηνίας – της Κεφαλλονιάς κείται λίγο μακράν. Τι μονόπετρα, δίπετρα, το κατάστημα του Καπελάκη, οδός Φορμίωνος στην Νέα Σμύρνη, μόνο κρεβάτι δεν του είχε.

Οι φίλοι του του το ΄χαν πει: Ξέχνα βρε Γιάννη την μικρή. Οσο και να την θέλεις πια, πάει, πετάει το πουλί.

Πέρασε ο καιρός, η νεαρά των 24 καρατιών, με συγχωρείται, ετών, κείται λίγο μακράν. Διότι μπορεί να είναι ατίθαση, αλλά πρακτική και συμφεροντολόγα. Διότι, μεταξύ μας, ο απόστρατος καλός, γαλαντόμος, μέχρι εκεί. Ο Φραγκίσκος έχει άλλες χάρες, αλλά γαλαντόμος δεν είναι. Τι μένει; Ένας συνδυασμός των δυο.

Ο κύριος Γιάννης κατάλαβε ότι ο πόλεμος χάθηκε, τα στούκας βρήκαν αντιαρματική άμυνα, λέμε τώρα. Τα μηνύματα στο κινητό αραίωσαν, όπως και τα μαλλιά του και τα λεφτά του. Η σύνταξη δεν έφτανε πλέον για την πληρωμή του δανείου. Το μήνυμα που ακουγόταν στο κινητό του έγραφε: ¨Μη φεύγεις μη, το δάνειο να πληρώσεις¨, ¨το βιβλιάριο δεν έχει πια κεφάκια, όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν¨.

Μια ωραία ημέρα ο κ. Γιάννης, ετών 66, απόστρατος της αεροπορίας έλαβε ένα γράμμα. Αποστολέας η Κάτια. (Αικατερίνη Τσομπάνκοβα του Λαυρεντίου), ετών 25 πλέον, εν συντομία:

Αγαπημένε μου κ. Γιάννη,

Ξέρω ότι σε στενοχώρησα με την ξαφνική αναχώρηση μου στο εξωτερικό και την απομάκρυνσή μου από τη ζωή σου, αλλά το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Ο Πιότρ Ίλιτς Ζεβράνσκο, πλέον, με ¨εξουσιάζει και εγώ αυτόν, μέχρι τέλους της ζωής μας. Μη μου κρατάς κακία, ήσουν πολύ συμπαθής, αλλά, όπως καταλαβαίνεις, δεν ήταν γραφτό να σμίξουμε. Στο φάκελο θα βρεις την αγάπη μου, ευχαριστώντας σε για όλα.¨

Δε του κακόπεσε του κ. Γιάννη η επιταγή των αρκετών χιλιάδων ευρώ. Ο Πόρος της Κεφαλλονιάς δεν κείται πλέον μακράν.

*Ο Πέτρος Σταματάκος είναι ξενοδοχειακός υπάλληλος