Μετά από τρεις μήνες προσπαθειών είχαν φτάσει σε αδιέξοδο. Η συνεννόηση έμοιαζε αδύνατη. Αυτοί οι πρωτόγονοι ιθαγενείς του Αμαζονίου ολοφάνερα σκέφτονταν διαφορετικά, αισθάνονταν διαφορετικά, αντιδρούσαν διαφορετικά. Η Ουνέσκο που επόπτευε τις ενέργειες του πώς θα μπορέσουν οι σύγχρονοι άνθρωποι να «μιλήσουν» μια κοινή γλώσσα με την ολιγομελή αυτή φυλή, που απρόοπτα ανακαλύφτηκε, είχε φτάσει σε αδιέξοδο. Επιστρατεύτηκαν επικοινωνιολόγοι, μεταφραστές, ιεραπόστολοι, κυνηγοί, χορτοφάγοι, τζογαδόροι, φιλόζωοι, έμποροι όπλων και ναρκωτικών, υψηλόβαθμοι ιεράρχες διαφόρων θρησκειών, ερμηνευτές της Βίβλου, του Κορανίου και των διαφόρων Ταλμούδ, αλχημιστές και αστέρες του Χόλυγουντ, όμως τίποτε δεν κατάφεραν να περάσουν στους ιθαγενείς που τους άκουγαν και τους κοιτούσαν ατάραχα. Ούτε μία λέξη κοινή δεν βρέθηκε, ούτε ένα κοινό σημείο μορφασμού ή νεύματος δεν κατάφεραν οι αντιπρόσωποι των δύο κόσμων να εντοπίσουν.

Η γλώσσα τους η οποία μερικές φορές ηχούσε σαν γρύλισμα και άλλοτε σαν προαιώνια ομηρική ραψωδία είχε περίεργους κυματισμούς και άναρχο τονισμό. Κάποιοι αλχημιστές στο βάθος του είναι τους, νόμιζαν πως κάτι μπόρεσαν να υποψιαστούν, όμως η δική τους οδός κατανόησης είναι ιδιαίτερα χρονοβόρα, οι δε αναθυμιάσεις των καμινιών τους προϋπέθετε χρήση μάσκας που όμως η χρήση μάσκας απέκλειε την ξεχωριστή εγκεφαλική δραστηριότητα που προκύπτει από τις αναθυμιάσεις, και αυτή η δραστηριότητα φέρνει το άνοιγμα της συνείδησης, οδηγεί τα υποκείμενα μπροστά σε διαστημικές σκουληκότρυπες, εξαϋλώνει τις σάρκες, τα κόκαλα και τους ιστούς από τα ανθρώπινα σώματα έτσι ώστε ο Νους να αρμενίζει γαλήνια εντός του Συμπαντικού Κενού.

Μέχρι που οι ειδικοί άρχισαν να διερευνούν την πιθανότητα οι ιθαγενείς να είναι εξωγήινα όντα που πρόσφατα έχουν έρθει στη Γη από κάποιον μακρινό πλανήτη. Κι αυτή η υποψία οδήγησε τους πολιτισμένους σε λεπτή και κόσμια συμπεριφορά απέναντι στη νέα φυλή του Αμαζονίου, ο φόβος άλλωστε φυλάει τα έρημα. Όμως υπολόγισαν τις αποστάσεις και το χρόνο που χρειάζεται για ένα ταξίδι από τον Αλντεμπαράν, το Σείριο Β ή τον Αρκτούρο και κατέληξαν πως κάτι τέτοιο έδειχνε απίθανο. Μόνο την περίπτωση να έχουν διασκορπιστεί τα μόριά τους κι ύστερα αφού διακτινίστηκαν μέχρι τη Σελήνη, να ανασυστήθηκαν ξανά, άφησαν σαν πιθανότητα προς διερεύνηση να αιωρείται. Πριν όμως απελπιστούν, σαν ύστατο μέσον, αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν μεθόδους παμπάλαιες, δοκιμασμένες και αποτελεσματικές, τέτοιες που οι άνθρωποι στις χιλιετίες που λέμε πως υπάρχει πολιτισμός είχαν χρησιμοποιήσει. Να, λόγου χάριν αναρωτήθηκαν: πώς οι αρχαίοι Μινωίτες θα έσπαγαν το φραγμό του ακατανόητου που προκύπτει από το άκουσμα άλλων φθόγγων; Ή, πιο κοντά στα τωρινά πράγματα, όταν οι άνθρωποι αφού πείστηκαν πως η γη είναι στρογγυλή και ξεκίνησαν τον βάρβαρο εποικισμό της, με ποιο τρόπο κατάφεραν να δημιουργήσουν κοινές παραστάσεις για τους ακούοντες ιθαγενείς Ινδιάνους και τους ομιλούντες Ευρωπαίους εκπολιτιστές;

Ώσπου κατέληξαν πως όταν δυο άνθρωποι παρόλο που έχουν κοινά σημεία την πείνα, τον ύπνο και την επιθυμία διαιώνισης του είδους δεν μπορούν να συνεννοηθούν, πολύ απλά υπάρχουν εκ παραλλήλου, χωρίς ο από εδώ ή ο απέναντι υποχρεωτικά να υφίσταται για τον άλλον. Κι αυτή η παραλληλότητα μπορεί να συνίσταται από απόσταση ετών φωτός, μπορεί όμως να είναι και λίγα εκατοστά αυτά που χωρίζουν τους δύο κόσμους.

Παράδοξο ακούγεται, σαν να έχει γραφτεί από τον Ζήνωνα, όμως η χελώνα, χωρίς να βιάζεται, διανύει τη διαδρομή από την εποχή του φιλοσόφου μέχρι τις ημέρες μας, ενόσω ο Αχιλλέας κάνει το ίδιο πράγμα με ιλιγγιώδη ορμή και ακόμη δεν έχουν συναντηθεί. Ούτε και πρόκειται ποτέ.

Βέβαια αν κάποιος παρατηρούσε προσεκτικά τον σφριγηλό νεαρό με την αρρενωπή όψη και την εντυπωσιακή κορμοστασιά, που επί τρεις μήνες εκπροσωπούσε στις συναντήσεις τη φυλή του, θα πρόσεχε πως το βλέμμα του συχνά εστίαζε στην ευειδή επικοινωνιολόγο που σαν επικεφαλής των πολιτισμένων στεκόταν απέναντί του, καλοχτενισμένη και σαγηνευτική, βαμμένη με επιμέλεια, με έντονο κραγιόν να τονίζει τα σαρκώδη της χείλη και με το αισθησιακό της άρωμα να απλώνεται σαν ιστός αράχνης, με τη λεπτή της μέση και τον αφαλό της σε κοινή θέα, που έχασκε ο αφαλός αυτός σαν περίτεχνο σκαλισμένο ρόπτρο πάνω σε μια επιβλητική πύλη ενός ανακτόρου, σαν είσοδος για την κατάβαση σε έναν πανάρχαιο ιερό βωμό, σαν ένα συμπαντικό κέντρο, προορισμό και αφετηρία, ίσως αν κάποιος τα παρατηρούσε και τα συνδύαζε όλα αυτά θα είχε διαπιστώσει πως οι Μαύρες Τρύπες δεν είναι θρύλος, ούτε και κάποια φαντασίωση των διαφόρων Αϊνστάιν και Χόγκινκ, θα αναφωνούσε όπως ο Αρχιμήδης αναφώνησε το Εύρηκά του, πως υπάρχει μια διαπλανητική, διαγαλαξιακή, διασυμπαντική κοινή γλώσσα και θα έστελνε στο διάολο τις αντιπροσωπείες και τους πολιτισμούς.

(Το διήγημα «Οι Μαύρες τρύπες», περιλαμβάνεται στο νεοεκδοθέν από τις εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ βιβλίο του Τάκη Γεράρδη «Η ΚΟΥΡΕΛΟΥ»).

*Ο Τάκης Γεράρδης είναι συγγραφέας