Ο όρος bullying στην ελληνική γλώσσα δεν μεταφέρεται ακριβώς. Ωστόσο περιγραφικά μεταφράζεται ως ενέργειες εκφοβισμού και εξαναγκασμού ή ως ενέργειες άσκησης ψυχολογικής και  σωματικής βίας.

Στα ελληνικά και για να είμαστε πιο ακριβείς, τουρκικά (dayılık), χρησιμοποιούμε τον όρο νταηλίκι  για να προσδώσουμε τη σημασία της άσκοπης και βλακώδους χρήσης βίας σε αδύναμους και αδύνατους χαρακτήρες.

Ως πράξη δεν αποτελεί τίποτε άλλο από το ξεδίπλωμα ζωωδών ενστίκτων  μέσω της αποθέωσης της ψευτομαγκιάς και της υποκουλτούρας.  Ως φαινόμενο αποτελεί  την αποκάλυψη της πολιτισμικής παρακμής, την πτώση των ηθικών αξιών, την έλλειψη ανθρωπισμού, τον αποπροσανατολισμό  της οικογενειακής, κοινωνικής  και σχολικής παιδείας  και την σύνθλιψη της κοινωνικής συνοχής που έλαβε χώρα κυρίως  στα τελευταία χρόνια της κρίσης.

Δυστυχώς  έπρεπε να υπάρξει ανθρώπινο θύμα για συγκλονίσει την «καθωσπρέπει» ελληνική κοινωνία. Υπεύθυνοι και υπόλογοι είμαστε όλοι. Ανακαλύψαμε ξαφνικά τη βία ενώ ζούμε δίπλα της.

Αρθρογραφούμε όλοι  και γινόμαστε μετά Χριστόν προφήτες, όψιμοι κριτές, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, δίνοντας συμβουλές, νουθεσίες, οδηγίες   ανακαλύπτοντας την  «Αμερική» εκ΄ νέου. Ωστόσο η συζήτηση στη Βουλή για την ανάληψη πρωτοβουλιών κατά του bullying με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα με την αυτοκτονία του Βαγγέλη Γιακουμάκη έγινε σε άδεια έδρανα.

Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι η άσκηση βίας άλλαξε ηλικιακή  κλίμακα τα τελευταία χρόνια. Συναντάται πλέον όλο και πιο συχνά σε μικρές ηλικίες, στη γειτονιά, όπου αυτή υπάρχει πλέον, στο σχολείο, στους  χώρους συνάθροισης και διασκέδασης.

Το school bullying είναι ένα φαινόμενο νεανικής παραβατικότητας, που εμφανίζεται σε πολλές χώρες του κόσμου εξαϋλώνοντας πρόωρα την παιδική αγνότητα και αθωότητα. Ο σχολικός εκφοβισμός αναφέρεται στη χρήση βίας μεταξύ μαθητών ή συνομηλίκων με εφαρμογή λεκτικής, σωματικής, κοινωνικής βίας ενώ εσχάτως  με πολλή ένταση παρατηρείται (διαδικτυακή- ηλεκτρονική) ιντερνιτική  βία. Στόχοι είναι τα παιδιά κυρίως με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που συνίστανται στις εξαιρετικές μαθητικές επιδόσεις, στην καλή αλλά κλειστή συμπεριφορά και πιθανότατα σε ιδιαίτερα σωματικά ή φυλετικά  χαρακτηριστικά.

Αναρωτηθήκαμε ποτέ πόσες φορές ως μαθητές  ακούσαμε τις εκφράσεις σπασίκλας, χοντρός, κοντός, φλώρος και λοιπές αργκό  λέξεις; Αναρωτηθήκαμε ποτέ πόσο σοβαρά μπορεί να κοστίζουν στην ψυχική υγεία των θυμάτων στο μέλλον;

Στα  κύρια χαρακτηριστικά του σχολικού εκφοβισμού γίνεται διακριτή  η πρόθεση από το  δράστη να βλάψει το  θύμα, η έλλειψη  δικαιολογίας για την πράξη, η αδικαιολόγητη επανάληψη  της παραβατικής συμπεριφοράς και  η ασύλληπτη για τον κοινό  νου ικανοποίηση που αντλεί ο δράστης από τη βλάβη του θύματος. Είναι πλέον εκτεταμένο φαινόμενο στην ελληνική κοινωνία και οφείλουμε να το δούμε με ανοιχτά μάτια και πέρα από ευχολόγια.

Η κοινωνία, οι οργανισμοί, εν τέλει το ίδιο το κράτος θα πρέπει να δράσει όχι μόνο κατασταλτικά αλλά ουσιαστικά με παιδευτικούς όρους. Η καταστολή μπορεί να λύσει μεμονωμένα περιστατικά, μπορεί όμως και όχι όπως στην περίπτωση του αείμνηστου Βαγγέλη.

Είναι όμως, τουλάχιστον υποκριτικό, να δηλώνουμε όλοι ότι είμαστε Βαγγέλης Γιακουμάκης  και ταυτόχρονα να δημιουργούνται κινήματα και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, αποκλεισμού και εκφοβισμού των  σπουδαστών της σχολής του από αγανακτισμένους  πολίτες κάνοντας οι ίδιοι bullying αναπαράγοντας ωμή βία.

Η λύση δεν είναι απλή και γρήγορη. Απαιτείται ολιστική αντιμετώπιση του φαινομένου με συμμάχους την  κοινωνική μόρφωση, την οικογενειακή υποστήριξη, τη σχολική και οικογενειακή παίδευση και τη κρατική αρωγή.

Η ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα , η εξάλειψη ομοφοβικών, ξενοφοβικών και  ρατσιστικών συμπεριφορών, η ανάδειξη της κοινωνικής αγωγής και των ανθρωπίνων αξιών είναι ένα βήμα για τον επανανθρωπισμό μας.

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΝΤ. ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ