Πέρα από τις βεντέτες της Κρήτης, για τις οποίες ακούμε πολλά αλλά από ουσία λίγα, υπάρχει ένα νέο είδος «βεντέτας». Εκείνης που έχει ανοίξει η σημερινή Κυβέρνηση με την ίδια την κοινωνία.

Και μπορεί η Νέα Δημοκρατία ν’ ανησυχεί για τα ποσοστά της που ολοένα και πέφτουν, αλλά η αλήθεια είναι πως θα έπρεπε ν’ ανησυχεί περισσότερο για τη τελευταία δημοσκόπηση που είδε το φως της δημοσιότητας και στην οποία ένα ποσοστό της τάξεως του 42% μπροστά στο επανεμφανιζόμενο επικοινωνιακό δίλημμα «Μητσοτάκης ή Χάος», επιλέγει το «χάος».

Και μπορεί οι βεντέτες να έχουν θυμό και ανάγκη εκδίκησης στην περίπτωση όμως αυτή δεν μιλάμε απαραίτητα για θυμό αλλά για ένα μεγάλο μέρος των πολιτών που δεν πιστεύει πια σε αυτό το δίλημμα.

Η κοινωνία εδώ και πολύ καιρό προσπαθεί να στείλει ένα μήνυμα ξεκάθαρο στους Κυβερνώντες, μόνο που εκείνοι της έχουν γυρίσει την πλάτη και φαίνεται να την έχουν απαξιώσει τόσο πολύ, ώστε η πρώτη να προτιμά την αβεβαιότητα από μια σταθερότητα που δεν την εμπιστεύεται. Και πως άλλωστε να την εμπιστευτεί όταν η καθημερινότητα του απλού πολίτη απέχει μακράν από μια σταθερότητα που τόσο πολύ έχει συνδεθεί με την παρούσα Κυβέρνηση αλλά, που τελικά δεν την βλέπει.

Πίσω όμως από αυτό το ποσοστό, υπάρχει και κάτι βαθύτερο — μια συλλογική απώλεια πίστης στο πολιτικό σύστημα.

Και αυτό από μόνο του είναι επικίνδυνο για την ίδια την κοινωνική συνοχή αν συνυπολογίσουμε και το έτερο δημοσκοπικό αποτέλεσμα, που δείχνει τον «Κανένα» ως καταλληλότερο για Πρωθυπουργό αλλά και μια γενικότερη απαξίωση και απώλεια πίστης σε θεσμικά αντίβαρα, όπως αυτό της Δικαιοσύνης, που θα μπορούσαν να διαφυλάξουν την χώρα από μια, διόλου απίθανη, κοινωνική εκτροπή.

Η Κυβέρνηση όμως, που εκείνη έχει την ευθύνη και τον ρόλο να συγκρατήσει την εκδήλωση των άκρων και να προσπαθεί να συμμαζέψει ότι μπορεί ώστε ν’αποφύγει το χάος, αποφασίζει να εφαρμόσει την στρατηγική της πόλωσης.

Ακούσαμε από τα χείλη του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, Παύλου Μαρινάκη, να μιλά για τους «απλούς νοικοκυραίους», τους φιλήσυχους πολίτες, που προβληματιζόντουσαν και διαμαρτύρονταν ότι αυτή εδώ η Κυβέρνηση «άργησε» σχετικά με την επίλυση του προβλήματος για το ποιος θα καθαρίζει το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και ήρθαν εκείνοι και του έλυσαν το πρόβλημα ώστε οι «ταραξίες» και εκείνοι που δεν σέβονται τα εθνικά μας σύμβολα να μπουν στην θέση τους.

Ακούσαμε τον κ. Φεύγα, βουλευτή της ΝΔ και Γραμματέα Στρατηγικού Σχεδιασμού και Επικοινωνίας της ΝΔ, να μιλά αποδοκιμαστικά για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι αγρότες, λέγοντας ότι «ξεβολεύτηκαν» και γι’αυτό επιλέγουν τα μπλόκα, αντιτείνοντας από την άλλη την πλειοψηφία των «καλών αγροτών» που σιωπά και περιμένει να λάβει τα χρήματα της υπομονετικά.

Ακούσαμε επίσης και ακούμε τον αποκρουστικό λόγο του Υπουργού Υγείας, κ. Γεωργιάδη για τους γιατρούς του ΕΣΥ, τους οποίους θεωρεί «ακροαριστερούς κομμουνιστοσυμμορίτες και αναρχοάπλυτους» επειδή δημοσιοποιούν τα προβλήματα που ζουν και γνωρίζουν από μέσα για το ίδιο το σύστημα υγείας και του δημιουργούν πρόβλημα στην δημόσια εικόνα και στα όσα εκείνος θέλει να προβάλλει.

Και το αποκορύφωμα ήταν η τελευταία και άκρως διχαστική τοποθέτηση του κ. Δρυμιώτη ότι «οι αριστεροί δεν είναι Έλληνες», διαχέοντας μέσα στην ελληνική κοινωνία το πιο τοξικό και τον πιο άρρωστο «προεμφυλιακό λόγο» παραγνωρίζοντας ότι προτεραιότητα αυτή την στιγμή είναι, η διασφάλιση της συνοχής της κοινωνίας και η αποφυγή οποιασδήποτε εκτροπής που ιστορικά μας έχει αποδείξει ότι η μοναδικοί χαμένοι θα είμαστε εμείς, οι απλοί πολίτες.

Η πόλωση δεν είναι ατύχημα του πολιτικού λόγου· είναι μέθοδος διακυβέρνησης.
Κάθε φορά που η κυβέρνηση στριμώχνεται, ανεβάζει την ένταση. Μετατρέπει κάθε αντίλογο σε απειλή, κάθε διαφωνία σε «τοξικότητα», κάθε κοινωνική αντίδραση σε «οργανωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης».

Η πόλωση είναι επικίνδυνο παιχνίδι. Όταν την καλλιεργείς, δεν μπορείς να την ελέγξεις. Η ίδια η κυβέρνηση που τη χρησιμοποιεί, κινδυνεύει να πνιγεί μέσα της. Γιατί το να χωρίζεις την κοινωνία στα δύο, όχι ιδεολογικά αλλά συναισθηματικά, με ψευτοδιλήμματα, θα σε φέρει πιο κοντά στο χάος παρά στην σταθερότητα που τόσο «επιτελικά» θέλεις να επικοινωνήσεις.
Η κυβέρνηση μπορεί να θεωρεί ότι κερδίζει από την πόλωση , αλλά μακροπρόθεσμα, κανείς δεν κυβερνά πάνω σε ρήγματα. Η κοινωνία, όταν κουραστεί από τα ψεύτικα διλήμματα, δεν ζητά σωτήρες — ζητά νόημα, προοπτική και σχέδιο.
Αν η εξουσία συνεχίσει να προσφέρει μόνο φόβο και διχασμό,
τότε το “χάος” δεν θα είναι πια απάντηση δημοσκόπησης.
Θα είναι η νέα πραγματικότητα.

Τέλος, το 42 % που απαντά “χάος” δεν είναι αναρχικό ούτε απολιτικό. Είναι η πιο ηχηρή μορφή πολιτικής δυσπιστίας. Είναι το 42 % που δεν βρίσκει φωνή, γιατί κανείς δεν του μιλά ειλικρινά. Δεν το εκπροσωπεί κανένα κόμμα, καμία παράταξη, κανένα αφήγημα.
Κι όποιος προσπαθήσει να το αποσιωπήσει,
θα το ξανασυναντήσει — πιο θυμωμένο, πιο μαζικό, πιο αποφασισμένο.

Εξάλλου η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από όσους αμφισβητούν την εξουσία. Κινδυνεύει από εκείνους που φοβούνται τον διάλογο.
Κι όσο η κυβέρνηση επενδύει στην πόλωση, τόσο το 42 % θα μεγαλώνει
μέχρι να γίνει η πλειοψηφία που ζητά ξανά φως, όχι φόβο.