Η βασική επιδίωξη του Τσίπρα είναι η εκτόνωση της οικονομικής κρίσης και η έξοδος της χώρας από τις μνημονιακές τακτικές μέσω της διαγραφής του χρέους. Με βάση το υπάρχων πρόγραμμα, η βιωσιμότητα του χρέους στηρίζεται σε μεγάλο ποσοστό στην ύπαρξη πλεονασμάτων στη χώρα.
Με τη διαδικασία του PSI και την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών επετεύχθη η μείωση της ετήσιας αποπληρωμής των χρεών από 16 δισ. ετησίως σε 6 δισ. ευρώ ετησίως. Ωστόσο παρόλη την μεγάλη μείωση, το ποσό για την υφεσιακή Ελλάδα παραμένει υψηλό και σε μεγάλο ποσοστό σύμφωνα με την υπάρχουσα κατάσταση πρέπει να καλύπτεται από πλεονάσματα τα οποία μέχρι τώρα προέρχονταν από σκληρές οικονομικές πολιτικές και λιτότητα και όχι από τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες της χώρας.
Η αρχική επιδίωξη του Τσίπρα ήταν η διαγραφή μέρους των χρεών σε ποσοστό άνω του 50% ώστε να καταστεί το χρέος βιώσιμο χωρίς την απαίτηση μεγάλων πλεονασμάτων ή χωρίς καθόλου πλεονάσματα ή ακόμη και εφαρμογή των κανόνων της ΕΕ που επιτρέπει έλλειμμα μέχρι 3% και να επανέλθει η χώρα στις αγορές. Ωστόσο αυτό έχει αποκλειστεί ήδη από τους εταίρους τουλάχιστον για άμεσο μέλλον.
Γενικώς η αναδιάρθρωση του χρέους μπορεί να επιτευχθεί ποικιλοτρόπως. Τα χρέη μπορεί να μειωθούν άμεσα μέσω swaps , μέσω απομειώσεων ή να επιμηκυνθούν με ευνοϊκά επιτόκια. Η τελευταία απομείωση του ελληνικού χρέους διέγραψε χρέος περίπου 30% του ΑΕΠ. Αυτό δυστυχώς δεν ήταν αρκετό. Το χρέος μετά από την ελάφρυνση θα έπρεπε στην ιδανικότερη των περιπτώσεων να είναι περίπου στο 50%-60% του ΑΕΠ ωστόσο η μεγάλη μείωση του ΑΕΠ λόγω της συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας και της συνεχιζόμενης ύφεσης ανέβασαν αρκετά υψηλά το χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ.
Η κουβέντα στην Ε.Ε. για την μείωση του χρέους σταμάτησε εν τη γενέσει, την πρώτη κιόλας εβδομάδα της νέας διακυβέρνησης, ουσιαστικά ακούστηκε μόνο στην προεκλογική περίοδο και αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος στην καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ.
Προσωπικά θεωρώ ότι ο Τσίπρας πίστευε και πιστεύει ότι θα συμβεί διαγραφή του χρέους και ότι αυτός είναι ο τρόπος για την έξοδο από την κρίση. Αυτό που έπρεπε να λάβει πιο σοβαρά υπόψη ότι αντίστοιχα προβλήματα υψηλού χρέους έχουν και άλλες χώρες (κυρίως Ιταλία και Γαλλία-η Γαλλία συμβάλλει με 17,18% και η Ιταλία με 20% στο χρέος της Ευρωζώνης) και προφανώς οι εύκολες λύσεις δεν πρόκειται να εφαρμοστούν. Εφαρμόζεται όμως το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (πάνω από 1 δισ. ευρώ πληθωρικό χρήμα) από το οποίο προς το παρόν είμαστε εκτός όσο παραμένουν αβέβαιες οι εξελίξεις στην Ελλάδα. Ήδη άλλες χώρες εκμεταλλεύονται το φτηνό χρήμα του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης (πρόγραμμα Ντράγκι) για την αποπληρωμή δικών τους ακριβών χρεών με προφανή οφέλη.
Αφού το αρχικό σχέδιο λοιπόν εγκαταλείφθηκε η προσπάθεια της κυβέρνησης θα πρέπει να ενταθεί για την επίτευξη μιας καλής συμφωνίας, ενός καλού συμβιβασμού μετά την λήξη της τετράμηνης παράτασης και εφόσον η χώρα αντέξει την οικονομική ασφυξία και μάλιστα με γρήγορες διαδικασίες, προκειμένου να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα ρευστότητας που ήδη έχουν αρχίσει να εμφανίζονται.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι η οικονομία της χώρας δεν είναι μόνο οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις. Υπάρχει ένας κατεστραμμένος ιδιωτικός τομέας που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι παραγωγικός και αιμοδότης της χώρας και τα απομεινάρια του δεινοπαθούν.
Κανείς λοιπόν δεν εύχεται ένα ατύχημα αλλά δεν πρέπει κιόλας να το επιδιώκουμε.
Αν τα παραπάνω δεν συμβούν θα πρέπει να υπάρξει εναλλακτικό σχέδιο τόσο για τόνωση της πραγματικής οικονομίας όσο για την αντιμετώπιση των δανειακών αναγκών αλλά και για την ίδια την υπόσταση της ελληνικής οικονομίας.
Ποιο θα είναι λοιπόν το εναλλακτικό σχέδιο; Θα είναι η εξεύρεση χρημάτων από πηγές άλλες εκτός Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ; Θα είναι η ρήξη και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα; Θα είναι η ασύντακτη πτώχευση εντός ευρωζώνης και η στάση πληρωμής των δανείων; Το καλύτερο μένει πάντα να αποδεχθεί.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΝΤ. ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ
