Του Χρήστου Κοντού
Πάνε κάποια χρόνια τώρα, όταν είδα το αυτοκίνητο ενός πολιτικού της Τ.Α. να περιφέρεται σε μια άσχετη γειτονιά από αυτή που μένει. Η περιέργεια μου πήγε στο κόκκινο και με τρόπο τον ακολούθησα, μέχρι που είδα το αυτοκίνητο να σταματά σε ένα σημείο και αυτόν να κατεβαίνει με 2-3 σακούλες στα χέρια, να τις αφήνει έξω από την πόρτα ενός φτωχικού σπιτιού, χωρίς να χτυπήσει κουδούνι και να φεύγει… Αυτό έγινε σε άλλα δυο σπίτια που τον ακολούθησα εγώ… μέχρι να τον αφήσω να κάνει το θεάρεστο έργο του, για το οποίο δεν είπε ποτέ τίποτα και σε κανέναν…
Αντίθετα με αυτόν παρατηρώ τα τελευταία χρόνια να αγιοποιούνται, να εξυμνούνται, να ηρωοποιούνται απότομα διάφορα άτομα οι οποίοι με κάποιον τρόπο κινούνταν ή κινούνται γύρω από ζητήματα αλληλεγγύης, ανθρωπισμού με τους πολιτικούς να τρέχουν πίσω τους γιατί μαζεύουν κόσμο μόνο και μόνο να φωτογραφηθούν, νομιμοποιώντας τους και δίνοντάς τους ένα άλοθη. Με μια εύκολη επίκληση στο συναίσθημα και στο θυμικό των πολλών, αυτοί οι διάφοροι έβρισκαν και βρίσκουν πεδίον δόξης λαμπρόν… Η υπόθεση που σκάει τώρα με την «Κιβωτό του Κόσμου», το καταγκρέμισμα και το ανάθεμα που έρχεται με φόρα, δίνει μια καλή ευκαιρία για προβληματισμό και αναστοχασμό… Ποιον ηρωοποιώ και γιατί το κάνω; Τι με σπρώχνει να “ανεβάζω” σε βάθρο διάφορους χωρίς δεύτερη σκέψη και πώς στην πρώτη στραβή τους αποδομώ εν ριπή οφθαλμού;
Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε πως αυτό είναι δουλειά του κράτους και αυτό θα πρέπει επιτακτικά να απαιτήσουμε!!! Είναι αδιανόητο να μην υπάρχουν τέτοιες κρατικές δομές για τα παιδιά και να περιμένουν την κάθε ΜΚΟ να τα σώσει.
Δεν μπορεί να στηρίζεται όλο αυτό στους φιλάνθρωπους ιδιώτες, πολλοί από αυτούς το κάνουν απλά και μόνο για την Εφορία.
Ας ξυπνήσουμε επιτέλους!