Μετά την χθεσινοβραδινή παρωδία στην Βουλή και οι λέξεις μοιάζουν να έχουν χάσει το νόημά τους.

Μπορεί να σκεφτεί κανείς τις πιο ακραίες, τις πιο προσβλητικές εκφράσεις και να έχει δίκιο, δηλαδή να είναι αυτές που περιγράφουν καλύτερα αυτό που συντελέστηκε.

Ποιο το νόημα όμως;

Δεν έχει νόημα να είναι κανείς ακόμα περισσότερο οξύς, ακόμα περισσότερο σκληρός, το ζήτημα δεν είναι εκτονωθούμε.

Το γεγονότα μιλούν από μόνα τους.

Θα έλεγε κανείς ότι ολοκληρώθηκε αυτό που είχε συνομολογήσει μέσα στην προκλητική αλαζονεία του ο απερίγραπτος Υπουργός Υγείας, δηλαδή ότι στο εξής η κυβερνητική πλειοψηφία θα αποφασίζει αν κάποιο πρόσωπο μπορεί να διώκεται ποινικά ή όχι.

Χθες, η κυβερνητική πλειοψηφία, με αυτόν τον εξαιρετικά παράδοξο τρόπο που ακολουθήθηκε, αποφάσισε να απαλλάξει από κάθε ευθύνη δύο ύποπτα – κατά την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία – μέλη της χωρίς να μπει καν στον κόπο της διερεύνησης των σε βάρος τους καταγγελιών. Στην άθλια διαδικασία που ακολουθήθηκε ήρθαν να προστεθούν οι χυδαιότητες του Υπουργού Δικαιοσύνης και οι προκλητικές τοποθετήσεις των ίδιων των ελεγχομένων.

Ένα εν γένει θλιβερό θέατρο.

Είναι προφανές ότι το αφήγημα (δηλαδή το παραμύθι) περί του δήθεν θεσμικού και μεταρρυθμιστή πρωθυπουργού αποσύρεται εκ των πραγμάτων και το μόνα στοιχεία που μπορούν να διατηρήσουν την σημερινή πλειοψηφία συνεκτική είναι ο κυνισμός και η συνενοχή. Π

Επιμένω ωστόσο ότι η κρίσιμη λέξη είναι ο κυνισμός. Ο κυνισμός είναι η βασική συνεκτική ουσία της κυβέρνησης με την εκλογική της βάση.

Ξέρετε ποιοι είμαστε, αλλά κι εσείς είστε ίδιοι με εμάς, αυτό δείχνει να λέει η κυβέρνηση. Και πράγματι ένα μέρος της εκλογικής της βάσης το κατανοεί και το δέχεται αυτό.

Έτσι, η κυβέρνηση διατηρεί ένα μέρος κοινωνικής συναίνεσης, μέσω των πελατειακών της δικτύων, του μικρού ή μεγάλου εκμαυλισμού, αλλά και μέσω των κοινωνικών της στηριγμάτων, δηλαδή του κόσμου των επιχειρήσεων και της ιδιοκτησίας, του κόσμου που ευνοείται από το θεσπισμένο 13ωρο εργασίας (γιατί είναι ο εργοδότης) και που θεωρεί λογικό να φορολογούνται τα μερίσματα σε ποσοστό 5% και η εργασία με 22% (γιατί είναι μεριδιούχος).

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς σχετικά με το πόσο θλιβερά και επικίνδυνα είναι όλα αυτά. Ούτε να επαναλάβει την αυτονόητη διαπίστωση ότι αυτή η διαρκής εκτροπή τροφοδοτείται από την κακή κατάσταση της αντιπολίτευσης.

Αυτό που γίνεται ακόμα πιο επείγον είναι ένα μέτωπο δυνάμεων που θα υπερασπιστούν την δημοκρατία, αλλά και το κοινωνικό περιεχόμενό της, δηλαδή το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία και το περιβάλλον. Και αυτό το μέτωπο δεν μπορεί να γίνει με φθαρμένους ανθρώπους, με φθαρμένες πολιτικές δυνάμεις, με πολιτικές που σε κομβικές επιλογές συναντιούνται με την κυβέρνηση.

Τώρα είναι ακόμα πιο επείγον να υπάρξουν πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση.