Όλες οι ιστορίες των νεκρών από το δυστύχημα στα Τέμπη είναι τραγικές, αλλά ίσως η τραγικότερη όλων να είναι εκείνη της Εριέττας Μόλχο, που θυμίζει την «Αντιγόνη». Την αφηγείται ο δημοσιογράφος Θανάσης Τσολάκης στο Facebook, κάνοντας τον παραλληλισμό.

Έγραψε: “Αυτή είναι η Εριέττα Μολχο. Ήταν κι αυτή επιβατιδα στο μοιραίο τρένο των Τεμπών, όμως είναι η μοναδική που λογίζεται ως νεκρή, αλλά δεν βρέθηκε τίποτα από το σώμα της.

Έχοντας δοκιμάσει δύο φορές τη βάσανο του πενθους, και πέρα από οποιαδήποτε θρησκευτικά στεγανά, ξέρω πια οτι το “μνήμα” είναι μια παρηγοριά. Μπορεί να ακούγεται κάπως οξύμωρο, αλλά όντως είναι παρηγορητικό με έναν τρόπο το να ξέρεις ότι ο άνθρωπος σου “βρίσκεται” κάτω από ένα μαρμάρινο μνημείο – ξέρεις ότι είναι “κάπου”. Κι έτσι έχεις ένα σημείο αναφοράς. Ακόμα και το κερί που ανάβεις εκεί ή το θυμίαμα που καις και η placebo αίσθηση ότι λειτουργείς εν τοις πράγμασι υπέρ αναπαύσεως του νεκρού, βοηθούν στο αποκεικαιπερα σου.

Το να μην υπάρχει αυτό το σημείο, θεωρώ ότι πολλαπλασιάζει το πένθος εις τη νιοστή και το καθιστά παντελώς αδιάχειριστο, επειδή ακριβώς δεν μπορείς να λειτουργήσεις ούτε καν υπέρ αναπαύσεως.

Στην περίπτωση της Εριεττας των Τεμπών αυτο συμβαίνει επειδή κάποιοι μπαζωσαν το σημείο του δυστυχήματος κι έτσι οι δικοί της δεν βρήκαν ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά της. Κι έτσι καταδικάστηκαν να ζουν με το πενθος της απώλειας και υπό το αχθος της αταφης νεκρής.

Η Αντιγόνη, στην ομώνυμη αρχαία τραγωδία, έχασε το βασίλειο της για να θάψει το νεκρό αδερφό της, αναγνωρίζοντας αυτό το χρέος ως ιερότερο όλων. Ο δε Κρέων που της το είχε απαγορεύσει, εν τέλει δοκίμασε τη Νέμεσι. Στην Ελλάς του 2024, δεν επέρχεται Νέμεσι στους κοστουματους Κρέοντες που δεν απαγόρευσαν απλά στους συγγενείς της Εριεττας να θάψουν το κορμί της, αλλά επέβαλαν τη θέληση τους τσιμεντωνοντας το χώρο. Κι αυτό δεν είναι μόνο θλιβερό. Είναι ένα ξεχωριστό έγκλημα, μόνο του και ανεξάρτητο από το συνολικό έγκλημα που συνετελέσθη εκείνο το μοιραίο βράδι. Και, που, αν ζούσαμε σε ένα πραγματικο κράτος δικαίου θα έπρεπε να είναι ένα αυταρκες αντικείμενο δίκης. Αλλά, δεν ζούμε σε ένα κράτος δικαίου.
Ζούμε υπό το κρατος του φόβου να χρησιμοποιήσουμε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς.
Κι αυτό είναι αισχρό.-

*Θαυμάζω απεριόριστα το κουράγιο της Καρυστιανου. Τόσο απεριόριστα, όσο βδελυσσομαι το θράσος των “δεν_εφταιγα_εγω”