Ό,τι με πλανεύει

 Πιάνω τον εαυτό μου στην αμαρτία της πρόκλησης. Παρατάω το τσαπί και χρονοτριβούν τα μάτια μου, πότε σ’ ένα λουλούδι της κολοκυθιάς και πότε στην επιρροή του Κόζιακα. Η βροχή τον έπλυνε, ο αέρας τον στέγνωσε και ο ουρανός του φόρεσε καπέλο δυο άσπρα σύννεφα. Σήμερα είναι πεντακάθαρος, βουνό που του αξίζει. Τι θα ήταν ο κάμπος δίχως αυτόν; Τρίκαλα χωρίς ποτάμι! Άγιος ο τόπος τούτος. Εύφορος, υδροφόρος, σμίγει ο κάμπος με το βουνό και χάνεται στα βάθη του χρόνου. Για τιμωρία θα γράψω δέκα φορές: δεν παρασύρομαι στης φύσης τα κάλλη. Η φύση είναι η ανάσα μας. Η γη είναι η τροφή μας. Ο ήλιος είναι ο ζωοδότης όλων. Η βροχή το νερό κάθε φυσικού όντος. Η θάλασσα είναι τα πνευμόνια της γης. Ο αέρας, ο ταχυδρόμος της καρδιάς. Τα δέντρα αντιστέκονται στον θάνατο. Τα πουλιά, η μουσική μας. Τα ζώα, η παρηγοριά της μοναξιάς μας. Εν σοφία εποίησε ο πλάστης. Η φύση είναι μέσα μας και θέλει σκάψιμο η γης για να καρπίσει. Άλλο μη χασομεράς σε ό,τι σε γητεύει.

Το τριαντάφυλλο

 Κομμένος στα δυο Διπλωμένος στη σιωπή Χέρια χωρίς δάκτυλα, πόδια δίχως γόνατα Πόνος των αρθρώσεων, ένα κουβάρι Αναπνέω καπνό στο υπόγειο, ατέρμονες σκάλες Μια χαραμάδα φως οι φωνές των ανθρώπων Δίπλα μου το μαχαίρι, δαγκώνω το μέταλλο Ένα μαχαίρι στο στόμα μου Εγώ που πάντα κράταγα ένα τριαντάφυλλο Χαράζω το στήθος μου, κόκκινο αίμα Μολύβια ζωγραφίζουν τοξικές λέξεις στο πάτωμα Απάνω τους μια πολύχρωμη πεταλούδα Του έρωτα από τον θάνατο Ένα άσπρο πουλί απ’ το μικρό φεγγίτη Μου καρφώνει στο στόμα Πάλι Το κόκκινο τριαντάφυλλο.

Το μπλέντερ

 Το μπλέντερ είναι το πιο σημαντικό εργαλείο που έχουμε σπίτι. Επειδή είναι και παιδικό απωθημένο – στην νηπιακή μου ηλικία δεν είχαμε -, κάποιες φορές πατάω το κουμπί κι ας ανακατέψει αέρα. Ακούω βέβαια τις φωνές της γυναίκας μου, αλλά το προσπερνάω. Είναι μόνιμα στον πάγκο της κουζίνας. Όταν το χρησιμοποιώ χωρίς λόγο, η γυναίκα μου το κρύβει. Πάντα όμως το βρίσκω. Είναι εξάλλου ο μοναδικός λόγος που τσακωνόμαστε. Εγώ πιστεύω πως τα ζευγάρια πρέπει να καβγαδίζουν αραιά και πού. Εκείνη πάλι όχι. Μόνο εμένα αρέσει ο ήχος απ’ το μπλέντερ, οι άλλοι στο σπίτι εκνευρίζονται. Όταν όμως κάνεις τη διαδρομή Τρίκαλα – Θεσσαλονίκη με καψουροτράγουδα, σαν κλασική μουσική ακούγεται το μπλέντερ. Προχτές έκανα χυμό καρότο, τα καρότα δεν κομματιάζονταν, ζοριζόταν, μούγκριζε. Ήρθαν στη κουζίνα με το μαστίγιο. Πρόλαβα και κρύφτηκα κάτω απ’ τον καναπέ. Σε καλό μου βγήκε, βρήκα ένα δίευρο και μια κατσαρίδα. Δεν είπα τίποτα για ευνόητους λόγους. Με τα ευρώ πήρα καφέ, έτσι κι αλλιώς χαμένο ήταν.

Με το μπλέντερ κάνω μαρμελάδες, πουρέ και διάφορες αλοιφές. Συχνά πετάω μέσα τις δηλώσεις πολιτικών και άλλων παρατρεχάμενων. Γίνονται πολτός, εξαφανίζονται. Το κάνω βέβαια όταν παρασύρομαι και πάω να τις πιστέψω. Στο μπλέντερ, λέω τότε. Πολυεργαλείο το μπλέντερ. Πάω να το ανοίξω. Θα πετάξω μέσα όλες τις αφίσες των νυχτερινών κέντρων που γεμίσαν την πόλη. Δεν τις αντέχω. Ξέρω πάλι θα με φωνάζουν, μεσημέρι κι όλοι κοιμούνται.

*Ο Κωστής Ταξιδεύων είναι καλλιεργητής γης με παραδοσιακό τρόπο.